Tamén inclúe narración e teatro
Aínda sendo unha revista poética, tamén inclúe narracións breves, teatro e traducións. Noutras etapas tiveron cabida a crítica literaria ou as entrevistas. Se ben hai contidos que se solicitan e se preparan, tamén moitas das colaboracións chegan a través do enderezo electrónico que está aberto para quen queira enviar os seus textos. Sen dúbida Dorna axudou ao longo destas catro décadas a dar a coñecer a autores e autoras antes de que publicasen obra e axudou ao desenvolvemento da literatura galega como espazo de creación aberta. Tamén se coida moito o aspecto formal e cobran especial importancia as artes plásticas. Así os mellores artistas galegos ilustraron a revista, e tamén houbo números en que se apostou pola fotografía nunha clara vontade de renovación estética. O último, por exemplo, ilumínase con pinturas de Lúa Gándara, unha nova artista multidisciplinar viguesa.
Houbo momentos en que Dorna organizou recitais poéticos, mais hoxe permanece como unha revista de lectura e de culto: cómpre acudir a ela se se fala de poesía galega. Nas súas páxinas atopamos dende números dedicados a poetas falecidos como Eusebio Baleirón, que fora ademais colaborador, ou Lois Pereiro, pero tamén ao pintor e escritor Reimundo Patiño. Non estraña tampouco que máis de cincocentas voces colaborasen, algunhas de maneira ocasional e outras de forma continuada, case non hai poeta do país de relevancia que non teña publicado nela. Na súa primeira época aparecen os nomes de Margarita Ledo Andión, Antón Reixa, Pilar Pallarés, Manuel Rivas, Xavier Seoane, Fiz Vergara Vilariño, Avilés de Taramancos ou Xela Arias. Na segunda, a poeta que máis veces se enrolou foi Chus Pato, seguida de Marta Dacosta e María do Cebreiro, tres voces poéticas ben distintas, pero referentes das súas xeracións. Tamén son habituais Carlos Negro, María Lado, Emma Pedreira, Daniel Salgado ou David Pobra. En realidade é inxusto citar só algunhas sinaturas das medio millar que fixeron posible a singradura, porque a Dorna mantivo o seu rumbo grazas a cada persoa que estivo no equipo redactor, a quen enviou colaboracións, a quen traduciu, a quen cedeu as súas imaxes plásticas... É unha publicación emblemática, única, senlleira, inconfundible como a propia embarcación de vela de relinga a terzo.
