Mañá vai ser un gran día. Teño cita cunha das miñas libreiras favoritas para recoller un exemplar de El último beso (Salamandra), de James Crumley. Será na solemne hora do vermú cando me faga entrega da novela, cuxo percorrido ata as miñas mans foi torpedeado polo maldito confinamento. Seguro que o gran Crumley nunca pensou que alguén se vería obrigado a pedir cita previa para conseguir unha obra súa, pero así andamos. Todos temos algunha lectura no horizonte que non acabamos de consumar, quizais porque nunca atopamos o momento axeitado ou porque hai novelas que se volven misteriosamente altivas, coma se nos fixesen unha estraña cobra cando pretendemos apañalas do andel ou só quixesen compartir cama con nós a cambio de pasar un ano na mesiña de noite. O caso de El último beso, unha das miñas complicacións máis recentes, é un exemplo inequívoco deste distanciamento que ás veces nos impoñen algúns libros. Este aproveitou unha pandemia para torturarme dende ese limbo onde habitan tantas lecturas que nos merecemos, pero que aínda están por darnos o seu permiso. Teño tanta ansia de James Crumley que non sei se serei capaz de conciliar o sono esta noite. Penso tentalo co método que lle aconsellaba Claudette Colbert a Gary Cooper naquela comedia de Ernst Lubitsch, soletreando cara a atrás a palabra «Checoslovaquia» mentres bocexo entre letra e letra. Pero nin son Gary Cooper nin esta nova normalidade, máis ben unha distopía mal resolta, axuda a durmir demasiado.
A seguinte fase do desconfinamento vainos devolver ás librarías sen que teñamos que pedir cita, que é o desexable nuns lugares onde a norma consiste tamén en deixarse levar polo imprevisible, en sentir que non hai maior pracer que atopar aquilo que non buscamos. Pregúntome que ocorrería se quedase instaurado para sempre o sistema de cita previa para mercar un libro e nos puxésemos en mans dos libreiros con esa mesma submisión coa que lle ofrecemos a boca ao dentista, confiados en que a súa pericia nos vai permitir eludir os efectos dun padecemento. Quizais quedariamos ás cinco e cuarto para confesarlles algunha doenza chamada culpa, medo ou nostalxia e nos recomendarían o uso de Julian Barnes e O ruído do tempo (Rinoceronte), que reconstrúe a vida de Dmitrii Shostakóvich, o famoso compositor que acabou colaborando coas autoridades soviéticas para non converterse nunha vítima máis das purgas stalinistas. Escoitei a Bernardo Atxaga pola radio prescribindo a Jim Thompson contra a inapetencia, en concreto a colosal Pop. 1280, e saín aplaudirlle pola ventá pensando que xa eran as oito da tarde. O asasino que hai en min e Os caloteiros, dous comprimidos de alto valor enerxético, están tamén dende hai anos no catálogo de Rinoceronte, e podo asegurar que contra esta nova normalidade, e sobre todo contra a vella, van estupendos. Creo que dixen que mañá vai ser un gran día. Teño cita coa miña libróloga para combater a ansiedade con El último beso. Sei que volverei á casa con máis receitas, e posiblemente saltando.