Daniel Asorey, autor de «As mulleres da fin do mundo», firma invitada en Fugas
25 oct 2019 . Actualizado a las 05:00 h.Hai anos Compostela rexurdiu do letargo, ao tempo que a cultura, a liberdade e os soños enchían rúas que durante demasiado tempo estiveran adurmiñadas nun gris de ferro. Lembro un dos lemas cos que a capital acordou: «Compostela, no corazón do mundo». Abofé foi fachendoso de máis, aínda que ás veces sentín comigo aquel bater da cidade.
Moito levo cavilado despois en cal sería o corazón da miña urbe, mesmo do país. Un imaxina a catedral, talvez a zona vella, o rural... Finalmente, descubrín o infatigable corazón que nunca se detén. Aconteceu de súpeto. Aquela mañá eu ollaba o val da Maía dende unha cristaleira que asexa o mundo. Aí estaban o Sarela, o Pedroso, Figueiras. A néboa espallábase ata a vila adurmiñada. Ao meu carón había mulleres e homes que bulían e non se detiñan. Tentaban tirar dores e medos, na procura de que as cousas fosen a mellor. Entón sentino. Aquel lugar era un hospital. O latexo partiu de aí, percorreu as rúas e foise achegar a cada casa e a cada corpo. Logo volvín percibir aquilo outras veces. Ata vin a rede de arterias e capilares que percorren cada recuncho deste país, salvando vidas, mellorando os días, alentado a esperanza.
Estou convencido de que a nosa sociedade debe ser sustentada en principios de liberdade e de igualdade. Estou tamén convencido de que a sanidade pública é un ben tan prezado que ha ser protexido con todas as nosas forzas. Son milleiros os homes e as mulleres que terman dese ferido corazón. Elas e eles fan o posible e o imposible para que siga a palpitar e, malia os recortes ou os contratos precarios, conseguen atinxir o futuro e manter a esperanza. Habiamos agradecer cada día o seu esforzo e esixir que posúan os medios e as condicións precisas para que ese traballo único poida levarse a cabo, dignamente e sen exclusión, para todos e todas.
Hai pouco cheguei a unha fermosa sala de espera, na terceira planta do Hospital Clínico. Leva o nome dun médico morto prematuramente, un profesional que amosou que a ciencia é tamén amor. Na parede, unha imaxe anunciaba o outono e dende a xanela Compostela semellaba anfibia. Sentei nun sofá de cores e tomei entre as mans uns folletos que reclamaban melloras sanitarias. Entón apareceron dúas mulleres. A maior ía en camisón. «Un cabaleiro», dixo ao me ver, ollando con respecto cara a min. Nunca me chamaran tal. Sorrinlle. A que a acompañaba sinalou aquela vidreira dende a que se enxerga o mundo. Camiñaron devagar cara a ela. Embaixo estaban estacionados automóbiles, corricaban homes e mulleres, chegaban ambulancias. «Mira», bisbou. A outra observou incrédula aquilo e confirmou: «Un inmenso corazón».
Coidemos del e das mulleres e homes que fan posible que latexe.