Ti que farías por salvar un can? Aguza o olfacto coa autora de «Nena e o mar», que este verán nos somerxe na Terra dos Cans Falantes
09 ago 2019 . Actualizado a las 10:58 h.Admiradora de Pippi Långstrump, amante do amarelo e dos animais, contista que de nena soñaba converterse en veterinaria e nunha «persoa normal», Érica Esmorís (A Coruña, 1977) refresca a mesa de novidades do verán con Quen salva un can (Xerais), unha aventura polo bosque conducida por un neno, Rai, e unha patrulla canina peculiar. Premio Merlín por Nena e o mar, a escritora que debutou con O poder de Amabel e convidou a viaxar no tempo con Ulises e as cronoamigas non dubida en contestar quen escribe o futuro: «Os nosos nenos e nenas».
-Como naceu esta aventura?
-Quen salva un can nace dun instante na praia de Ancoradoiro. Estaba coa miña cadela Lola e pensei: «Este momento hai que inmortalizalo para sempre». Collín unha cámara, escribín unhas liñas nas redes sociais e foi o xerme da novela.
-Que farías ti por salvar un can?
-Como o protagonista da historia, Érica Esmorís faríao absolutamente todo.
-Rai, o protagonista desta historia, ten algo que ver contigo?
-Non, non nos parecemos en nada, pero eu penso que ningún dos meus personaxes se parece a min. E se se parecen, é dun xeito moi inconsciente...
-Aos teus heroes gústanlle as aventuras con corazón, as emocionais.
-Si, Rai non ten medo a dicir si, á aventura. El non dubida. É valente e fai todo por salvar a súa cadela Nona. E só tras a súa viaxe ao mundo imaxinario da terra dos cans que falan, para achar o óso da inmortalidade, pode reconciliarse coa súa familia e co seu pasado.
-Falan os cans?
-Claro que si! Cada un ten a súa historia e a súa voz. Pero non quero facer spoilers!
-Esta é unha ficción que vai tender pontes coa realidade, como avanzaches na presentación, nun exercicio de concienciación da vida dos animais.
-O que parece o tema principal do libro, despois, ao longo das páxinas, vai cambiando. O final, a conclusión, é o verdadeiro tema da novela. E o meu proxecto agora é visitar protectoras nas catro provincias galegas para poder atopar nelas aos protagonistas da novela. A Brutus Máximus, Matateu von der Lempertaler, Sete, Garlapata e a gata Laika. Animais como eles, pero reais, que precisen tamén unha segunda oportunidade.
-Existe esa «Biblia das cabanas nas árbores» que cita a novela?
-Non; é o libro de cabeceira de Rai, pero en realidade non existe, supoño...
-Fixeches algunha cabana nas árbores de nena?
-Imaxinarias moitas. E aínda hai tempo!
-Noutra entrevista descubrimos que a túa palabra favorita é «cachorro». «Faime salivar porque ule a vida», dixeches.
-Si. Acabas de dicilo e acabo de salivar [risas]
-En «Quen salva un can» mergullámonos no Bosque Escuro. A literatura é un bosque escuro que hai que cruzar sen perder xamais a esperanza?
-A literatura... e a vida, non? Hai que deixarse levar.
-Os cans desta novela aguzan o noso instinto. Hai que ter olfacto de sabuxo para atopar o óso das boas historias?
-Hai que ser fiel a un mesmo, estar ben contigo. Eu non coñezo o medo á páxina en branco porque non me permito escribir sen ilusión, sen estar ben. Hai que ter intuición, emocións... Pero escribir non é para min terapéutico, non é conflito.
-Pensas que fai falta conflito para que a historia funcione?
-Eu son moi fan do conflito. É necesario na literatura e na vida. Sen conflito non medras. O conflito fai que medres e que non te fagas vello.
-De pequena querías ser veterinaria, pero tamén «unha persoa normal». Como é iso? Un desexo pouco corrente...
-Foi un desexo que tiven moito tempo, que pedía ao soprar as tortas de aniversario ou ver unha estrela fugaz. Pero o destino non quixo que se fixese realidade ese desexo, nin tampouco o do Euromillón!
-Botas de menos a infancia ou segues a vivir nela?
-Penso que a sigo estendendo, a infancia e a adolescencia, bastante.
-Lugar favorito no mundo?
-Vai cambiando, pero agora é Ancoradoiro, porque teño a Lola moi presente. Lola é a miña cadela, á que está dedicada a novela. Agardo que este libro axude a que outros cans atopen o amor, como o atopou ela.
-A vocación literaria pilla vacacións?
-Cando comezas a traballar por conta axena, para outros, esas son as túas vacacións literarias.
-Que aventura tes prevista este verán?
-Algunha escapada na miña furgoneta. Son como un caracol, coa casiña a costas. Teño problemas de insomnio, pero se me metes na furgoneta ás oito da noite durmo seguido ata as once do día seguinte.
