Se alguén que escribía poesía morría afirmábase que non se enterraba, antes ben «enversábase» e, cando alguén lía os seus poemas, «desenversábase», isto é, cobraba vida de novo. Tamén hai algo felizmente novo no proceso de «desescribir» ao que alude Marilar Aleixandre desde o título deste libro de poemas.
Desescribindo -é significativo o emprego do xerundio que apunta a un traballo sempre en proceso- non apela ao antónimo de escribir; ao contrario talvez apunte ao feito de volver escribir tras escribir e, por extensión, reformular as dimensións do escrito desde outra perspectiva, desde as marxes, se cadra desde as fronteiras para revelar novas paisaxes.
Sen dúbida «desescribir» é reescribir tamén, iluminar a escrita cun foco diferente que sistematice un proceso de reflexión onde se nos conduza a cuestionar e subverter o porqué das cousas e demostrar, con efectividade, a validez do pensamento crítico en todas as ordes da vida, tamén na poesía.
