«Ás veces temos a silla de rodas na cabeza, non no seu sitio»

La Voz

FIRMAS

05 feb 2012 . Actualizado a las 06:00 h.

Álex Ferradás tiene 27 años y desde hace poco más de cinco una lesión medular C-5/C-6. Traducido: su médula espinal perdió el hilo a la altura de las cervicales. No puede caminar, pero habla de ello sin acento agudo alguno: «Ás veces temos a silla de rodas na cabeza, non no seu sitio, debaixo do cu», razona este lalinés ahora vecino de Sada que un día decidió que vivir sentado no tiene que restar altura de miras. «A vida segue, temos unha vida por diante e as dificultades físicas non poden ser impedimento, hai que tirar para adiante, seguir, porque temos todas as posibilidades».

Un accidente laboral en un todoterreno le plantó ante el abismo en noviembre del 2006. Trabajaba en el parque eólico de Sobrado, en Portugal, y el batacazo fue tal que durante un mes lo crítico de su estado impedía trasladarlo a casa, a Galicia. Cuando por fin fue posible, la unidad de lesionados medulares del Chuac se convirtió en su residencia durante diez (sí, diez) meses «duros, moi duros». «No hospital pásalo moi mal, pero non é que o servizo sexa malo, ao contrario, é que estás mal ti», dice Álex, quien, con la perspectiva del tiempo, confiesa que más dura fue la salida a la calle empujando la silla: «Daste conta de que fóra non atopas nin os médicos, nin os fisios, nin ningún profesional tan especializado: o mellorciño está no hospital».

A la misma unidad regresó tiempo después para participar en la elaboración de la carta de servicios. «A cousa foi moi ben -cuenta-, fixéronnos unhas enquisas sobre o funcionamento da unidade e coñecín a outra xente que tamén estivo na ULM». Insistió en reclamar «ter unha vez á semana unha consulta persoal cos médicos, fisios, os terapeutas... é certo que sempre tes opción de informarte cos médicos, calquera cousa que lle preguntabas che contestaban; pero eles sei que se reunían unha vez á semana para falar de nós, de como íamos; penso que se están falando dun, da miña evolución, sería bo estar tamén presente». Su propuesta fue recogida en la carta de servicios.

En medio, salió adelante, empezó a estudiar Traballo Social por la UNED y un día en el periódico leyó que la Fundación Averhó, impulsada con apoyo del propio hospital, organizaba un curso especializado de creación digital. Llamó, se enteró y «fixéronme unha proba». Hasta entonces, «sabía de informática coma un usuario básico, abrir o correo e pouco máis, aínda que me gustaban moito os xogos», bromea Álex. Nada, sale, va a rehabilitación en el Centro de Promoción de la Autonomía Personal de Bergondo, donde se prepara también para su futuro profesional con el tercer curso especializado. «Aínda que non teño experiencia de que me dean coa porta nas narices, sei que aínda hai moitos obstáculos para nós», reflexiona sobre la salida al mercado laboral. El mes pasado y después de dos años estudiando, presentó con su grupo su primer corto de animación digital, Flamengos. Digno de Pixar.

álex ferradás paciente

«No hospital pásalo moi mal, pero non é que o servizo sexa malo, ao contrario, é que estás ti mal»