
Alfredo Alcalá Navarro (Ballesteros de Calatrava 1940 - Ferrol 2023), naceu do reencontro dos pais tras a Guerra Civil, e sería inmigrante en Ferrol como secuela dese drama: a depuración de don Miguel Alcalá por ter sido médico do exército republicano. Alfredo herdou a paixón da arquitectura por vía materna: dona Herminia Navarro sempre quixera ser arquitecta, profesión impropia de mulleres na súa época. Coñecida esa vocación do rapaciño, foi entregado á mestría de Tomás Barros para que dominase o lapis sobre o papel, como cumpría no ingreso da Escola de Arquitectura.
Aso rematar o Bacharelato en Ferrol, Alfredo foi estudar en Madrid, ao tempo que desenvolvía unha etapa mística como membro do Opus Dei. Tras breve exercicio profesional, retornou a Ferrol moi seguro de ideas arquitectónicas e da súa capacidade para expresalas coa man e coa verba. Na cidade comezaría carreira de arquitecto rompedor, por diante das modas.
Polo amor da súa vida, Marinela Medina, abandonou a fraternidade á que pertencera para se converter en pai de familia numerosa e creador de obras sorprendentes. Solidario cos colegas, teimou na creación do COAG; e polo gusto de ensinar foi profesor esixente na Escola de Arquitectura da Coruña, cun alcume que o honra: «Alcalá-Meco». Teimaba en aprender sobre solucións históricas na construción e interesouse polas do Pazo da Mercé de Neda, propiedade de Francisco Cebreiro (médico de pobres e guerrilleiros con quen don Miguel Alcalá mantivo relacións hipocráticas ocultas na Longa Noite de Pedra).
Á porta dese pazo veulle bater a Parca tras longa historia de reconstrución e residencia nel. Se cadra, no derradeiro momento da súa consciencia aínda veu as pedras da Mercé e a lámina de auga do fondo da ría de Ferrol. Gloria haxa quen gozou do privilexio de facer na vida o que lle reinaba, mesmo a contrafío.