O 25 de maio fixéronme unha pequena intervención cirúrxica na parte alta da cabeza. Quitáronme un bisté e no buraco enxertaron outro que me sacaron dun brazo. Dúas feridas que en opinión da médica e das enfermeiras que me atenderon curarían en pouco tempo. Eu sabía que non sería así porque sempre fun de mala cura, e tiven razón. A do brazo tardou máis do previsto, pero cerrou; a da cabeza aínda non, malia recibir dúas veces á semana o tratamento dunha profesional competentísima e experimentada, que pasma ante o moito que a ferida «dá a matraca». O xoves díxome: «Menos mal que es home tranquilo». E eu asentín, porque son; pero a todo hai quen gañe e, se tivese que poñer un exemplo de home tranquilo, citaría o meu amigo Tolín Varela, compañeiro na Oficina Técnica de Bazán, en Ferrol. Era pequeno, gordo e feliz; ría moito, camiñaba sempre coas mans no cu e confiaba nos médicos, en todos os médicos; quizais porque un irmán máis novo era xinecólogo.
Un día infectóuselle a unlla do dedo gordo dun pé e foi consultar no ambulatorio cun coñecido cirurxián.
—Iso non é nada. Fágoche un raspado agora mesmo, e quedas novo.
Fíxolle o raspado e tres días despois o dedo estaba peor. Volveu ao médico que, logo de miralo, comentou:
—Vese que che fixen un raspado moi superficial. Vouche facer outro máis profundo e xa quedas ben.
A escena repetiuse varias veces. Tolín Varela xa non podía poñer o pé no chan cando o cirurxián falaba entre dentes:
—Pois mira que se resiste, eh!
E Tolín Varela preguntoulle:
—Pero por que non mo corta?
—Xa o pensei, home. Se fose outro dedo xa cho tiña cortado, pero o dedo gordo éche moi necesario para andar.
Fíxolle outra cura e alá foi Tolín Varela escaleiras abaixo, coxeando e agarrado ao pasamáns. No portal atopou o irmán que, sorprendido, dixo:
—Pero aínda estás así? Ven comigo agora mesmo.
Levouno a outro cirurxián, que lle fixo un novo raspado, e o dedo curou.
Meses despois, Tolín Varela topou na rúa co primeiro cirurxián que, moi interesado, lle preguntou:
—Que, Varela; que tal o dedo?
—Ah, estupendo; xa ve que ben ando!
—Déixame que o vexa!
Metéronse nun portal e Tolín Varela mostroulle o dedo.
—Ah, moi ben! —asentiu o médico—. E concluiu:
—O cabronazo deunos a lata, pero ao final quedou ben.
—Si, si, perfectamente! —concedeu Tolín Varela—, e marcharon os dous contentos.
Tolín Varela contóunolo a un grupo de seis persoas, e catro alporizáronse:
—E non o desenganaches?
—Pois eu diríalle…!
So Tolín Varela e eu pensamos que fixera o correcto. Éramos homes tranquilos.