Aquela noite de verán Sabina podería estar cantando «nos dieron las diez...» Pero aínda non empezara cos seus «ripios» [Carlos Oroza dixit] e andaba polo soto daquel bar, La Mandrágora, con Pongamos que hablo de Madrid. No cuartel de instrución de Ferrol soaba Pink Floyd e o seu muro. Un cento de mozos vestidos de mariñeiros falaban nun sollado antes de ir durmir. O sono viña imposto polo silencio militar. As voces sempre se mesturaban coa música de algúns radiocasetes.
José de Corme chegaba, as veces, con un cargamento de calimochos e falaba en galego cos vascos. «¡Non te entenden!», dicíanlle. O señor José de Corme, así se presentaba, so falaba galego. Os vascos, que cando saían do cuartel tiñan unha ikastola para estudar éuscaro, facían o posible para entendelo e rir xuntos. Ningún día faltaron as gargalladas. A lingua nunca é unha barreira. Parece que xa Carlos III contoulle, por carta, ao seu fillo, Felipe II, que el falaba en latín con Deus, en francés coas mulleres, en español cos homes e en alemán cos cabalos. Magoa que non tivera vacas, rubia galega a poder ser, para falar con elas en galego.
Volvendo a aquela noite, como pano de fondo empezou a oirse unha cantiga de berce. «Durme meu neno, durme, sen máis pranto, que o tempo de chorare vai pasando...». Non era doado escoitar aquela música no cuartel. «¿Podes darlle voz?», pideu alguén. E a voz de Tereixa Novo escoitouse limpa, doce e fonda: «Mira a lingua que falo, despreciada, / por ser língua de probes, língua escrava / son o orgullo que temos…». Un grupo de mozos escoitaban curiosos, algún emocionado: «Durme meu neno, durme, niste colo, / que esta terra de escravos non ten odio. / Ten séculos de espranza, agardada, / que pon hoxe nos fillos que amamanta». Aquela noite a Cantiga de berce de Fuxan os Ventos pasou por enriba do muro de Pink Floyd.
Cada vez que alguén fala do futuro do galego resoa de novo aquela Cantiga de berce. Os datos do barómetro de Sondaxe deixan claro que para a transmisión do galego son imprescindibles esas nais que cantan nanas cargadas de esperanza, esas que fan que unha nena acabe falándolle galego a Siri. Cantigas de berce para non esnafrarse co muro, o de Pink Floyd ou o que levantan tantos pinflois.