«Deixeino todo para escribir e poder conciliar na casa»

Bea abelairas FERROL / LA VOZ

FERROL CIUDAD

Eva Loureiro José Pardo

Presenta a súa cuarta novela, «Los gatos no tienen casa», basada na vida dos nenos inmigrantes que chegan a Ferrol

04 mar 2022 . Actualizado a las 22:35 h.

Eva Loureiro (Ferrol, 1976) escribe novelas en castelán, pero fala en galego e así se expresa na súa ventana literaria na rede. Acaba de presentar o seu cuarto libro tras unha larga investigación que agracede a unha longa lista de persoas: de policías, a Cáritas e aos responsables do centro de menores da cidade que lle deron acceso a falar cos rapaces que retrata nunha novela titulada Los gatos no tienen casa.

Regístrate gratis y recibe cada mañana en tu correo las principales noticias del día

—Como chega a ser escritora?

—Deixeino todo para escribir e para poder conciliar na casa. Eu era profesora e é certo que moitos escritores compatibilizan, pero penso que necesito todo o tempo para facer a miña vida e poder desenrolar os libros que me van bulindo na cabeza.

—A semana que ven presenta un no centro cívico de Canido...

—Os tres primeiros foron unha saga familiar, comecei autoeditándome e así recibín a proposta da editorial leonesa Eolas para publicar. Los gatos no tienen casa é unha historia que se me plantexou cando vía a rapaces inmigrantes polas rúas de Ferrol. Preguntábame como era posible que se arriscaran a escapar en patera para chegar a un sitio con tan poucas esperanzas... Eu nacín nos anos 70 e sempre recordo estar en crise nesta cidade.

—Descubriu a razón pola que veñen?

—Pola rede de apoio que hai en Ferrol e que os axudan dende nenos a conseguir papeis, un traballo... Precisamente o protagonista do libro é un exemplo de que estas historias poden ter un final feliz. Esta persoa ten traballo, unha vida e familia en Ferrol despois de pasar momentos moi duros.

—O libro ten detrás moita labor de investigación...

—Así é e estou moi agradecida a todas as persoas que me levaron da man polo recorrido que fan uns rapaces que realmente son nenos. A diferenza radica en que os nenos da nosa sociedade viven con todos os privilexios, con todas as comodidades, e eles viven unha realidade oposta.