Alberto, atolado e xenial

POR SIRO?

FERROL CIUDAD

02 may 2010 . Actualizado a las 02:00 h.

Cantos no ano 72 trataron a Mela a carboeira coinciden en dicir que tiña un corazón de ouro. Eu nunca a tratei, pero coñecina moitísimo antes, polo ano cincuenta, cando ela e a nai repartían o carbón de Román Cenalmor nunha camioneta que conducía Pepe, o pai do meu amigo Alberto.

Alberto López Ruán tiña tres anos máis ca min, pero menos sentido ca min e que calquera outro neno de Ferrol , entre os que era popularísimo, porque nacera atolado e foi atolado sempre. Non estaba tolo de remate, claro, que facía unha vida normal, como calquera de nós, pero resultaba absolutamente imprevisible e en calquera momento podía sorprender a pequenos e grandes cunha argallada disparatada ou xenial. Del podíase dicir o que, con moito enxeño, a miña amiga Ana Dosil dixo do escultor Paco Pestana: «É un tolo con toma de terra».

Fisicamente, Alberto recordaba a Xabier Gurruchaga, pero máis alto, con máis corpo e coas pernas gordas e cheas de pelos. Alberto tiña cabeza de ovo, orellas de avioneta, ollos azúes, adormiñados, e a boca sempre aberta porque falaba a berros o día enteiro, con voz de frauta. E cando non falaba, ría a gargalladas, que todo lle parecía divertido. E cando non falaba, nin ría, asubiaba o pasodobre El gato montés, que daba xenio oílo do ben que facía os repeniques. Ás veces dábaselle por coxear e laiarse: «¡Ai, miña perniña; como me doe! ¡Ai, a miña perniña!». Laiábase así, en galego, e tan forte que a xente saía ás portas e ventás a ver que pasaba.

Unha mañá iamos el e máis eu pola rúa do Sol, cando unha señora, nun segundo piso, empezou a sacudir as sabas enriba de nós. Alberto lanzou un ¡Ai! estarrecedor, botou as mans a un ollo, mentres berraba e arrolaba polo chan, con desesperación: ¡Señora, vacioume un ollo; vacioume un ollo!

A pobre muller non podía imaxinar que podería ir na saba para facerlle tanto dano, e cando acertou a falar, preguntoulle:

-¿Pero qué cayó de la sábana, neniño? ¿Con qué te di?

E Alberto, cabreadísimo, explicoulle:

-¡Un peido, señora; deume cun peido e por pouco me saca un ollo!

Antes que a muller tivese tempo a reaxir, xa ía camiñando a grandes alancadas, rindo a fartar, e eu con el.

A capacidade de improvisación de Alberto era portentosa, pero non maior que a de fantasear e converter en creación cómica un feito sinxelo, mesmo dramático.

Os avós maternos vivían no cadro de Esteiro, e dos cinco fillos que tiveran só casara a nai de Alberto. Os outros catro (o maior, coñecido por Ruán, directivo de Fenya; Eloy e Sergio, traballadores de Bazán, e Elia) seguían na casa familiar, un inmoble pequeno con baixo e sobrado.

Un día Alberto contounos a Arturito e a min que o tío Sergio se herniara empuxando o bote que tiña en Caranza. E despois explicounos que a hernia de Sergio consistía en que se lle inflamara un ovo, tanto, que era xa como o dunha avestruz e seguía medrando. Non o crimos, polo que nos levou á farmacia De la Torre, na rúa da Terra, esquina rúa Real, para que visemos no escaparate unha exposición de bragueiros para herniados. Quedamos convencidos e empezamos a ollar a Sergio entre admirados e compasivos.

Días despois, o avó de Alberto, que era un home maior, rompeu unha perna, e Alberto deunos a súa versión: O avó baixara durante a noite a beber auga á cociña, que estaba no baixo.

Sergio erguérase tamén, con tan mala sorte que coincidira co pai nas escaleiras, o vello abaixo e el arriba; e como durmía sen bragueiro, caéralle o ovo polas escaleiras abaixo -¡porrompón, porrompón!-, e aínda que Sergio berrara: ¡O ovo, que me caeu o ovo!, o pai non puidera arredarse e o ovo cascáralle a perna.

Eu non sei se Arturito e eu o crimos, pero, tal e como o contou, Alberto seguro que si.

Alberto vivía con paixón e gozaba cada intre. E sen embargo non estaba completamente satisfeito coa súa condición humana. El preferiría ser un coche Mercedes, como o que conducía Paloma Antón, que pasaba ante nós como unha deusa baixada do Olimpo; ou unha moto Harley Davison, como a de Punín, o farmacéutico, que semellaba un centauro negro. Pero, iso si, coche ou moto, sempre con serea como as da policía ou dos bombeiros.

Cando Alberto se sentía coche ou moto percorría correndo as rúas do barrio, deixando oír a potente serea da súa voz de frauta. Facíao sempre, mesmo o día que «micaba», e dona Carme asomaba á ventá para advertilo: ¡Alberto, ya te oí. Hoy mismo llamo a tu madre!

E Alberto fuxía a ocultarse baixo un balcón, renegando da adversa fortuna.