Miguel Balado: «En 12 anos traballei en 152 países, igual espertaba nos Ángeles que en Corea»

Miguel Balado Seco (Sillobre-Fene, 40 años) se ha convertido en empresario en apenas un año y casi sin pretenderlo. Estudió electrónica y trabaja desde los 17 años. Empezó de pintor, en una empresa de Fene, se especializó en decoración y acabados especiales, y acabó en Cándido Hermida, en Narón. «Botei máis de doce anos, ao ano e pico fixéronme xefe de equipo e despois supervisor de acabados especiais e I+D», repasa. Allí, además de manejar madera, aprendió a desarrollar proyectos y diseños con solid surface (una materia prima obtenida a partir de minerales naturales y resinas). Y lo hizo viajando por todo el mundo: «Traballei en 152 países, algún non sabía nin que existía. Como supervisor facía viaxes de moi curta estancia, tanto espertaba nos Ángeles coma en Corea. O último ano botei na casa 31 días».

Ése fue uno de los motivos por los que decidió dejar la empresa: «Sentíame valorado, pero quería dar un paso máis na miña vida. Sei que para poñer isto a andar teño que estar fastidiado un ano ou dos, pero despois espero poder ter máis tempo para min e para a miña familia, traballar, pero máis en labores de coordinación e de I+D». El ERTE de Cándido Hermida, por la pandemia, no le afectó, y pidió la cuenta justo antes de los despidos. La firma de Narón en la que entró como jefe de taller acabó mal y al mes y medio, Miguel se hizo autónomo.

«Nese momento, en Cándido Hermida ofrecéronme traballar con eles como empresa colaboradora, en outubro [de 2021] empecei, agora somos 16 na plantilla e estamos ampliando coa previsión de chegar a 20 dentro de dúas semanas», explica. Asegura que encontrar «persoal cualificado e con gañas de traballar é moi complicado», y aún más «xente disposta a desprazarse por toda España e por outros países».

Montajes Balado, S. L.

En Montajes Balado, S. L. se dedican a la instalación y la supervisión de mobiliario para empresas (locales o multinacionales) y particulares, aunque buena parte de sus esfuerzos se concentran en el área de I+D para Cándido Hermida. «Tamén facemos traballos pequenos, como arranxar un moble para unha casa, igual que montamos unha tenda de Zara», señala. «Nunca imaxinei que fora ter esta carga de traballo —reconoce—. Púxenme como autónomo para arranxar portas, facer obras nas casas, cunha furgoneta e pouco máis, e dun día para outro tropeceime cunha empresa. Teño xente traballando en Alemania, Israel, Francia... e recibo unhas 120 chamadas ao día».

En el camino, aunque corto, sobraron obstáculos. «O peor é a relación coas Administracións, tardamos catro meses en conseguir a documentación da empresa e nese tempo tes que ter a xente xa dada de alta, pagándolle un salario... Rexistrar o nome da empresa e o número do CIF custounos unhas sete semanas, e outro mes e pico para o rexistro mercantil, e a partir de aí, seguros, aluguer da nave... Sen recibir ningunha subvención», relata.

«Descoñecía que funcionaba así, fóronme vindo bofetadas, unha tras outra.... eu sei montar unha tenda e unha mesa, pero de papeleo non. Sen axuda da xestoría non sería posible [...]. Pasar de autónomo a sociedade limitada é complicadísimo, tes que contratar servizo de prevención, análise de riscos no posto de traballo... Todo iso está ben, pero non pode ter tanto custe para unha empresa que está nacendo», opina. «Dis, ‘e realmente vaime compensar? Canto teño que traballar para poder defender isto?'».

«Humildade e honradez»

Su principal apoyo ha sido la nedense Yolanda Ramil Basoa, su mujer: «Foi quen me dixo ‘tira, é unha oportunidade'. Delego moito nela [empleada en las oficinas], a contratación das viaxes, o envío de documentación aos países para poder entrar [más difícil ahora, por la pandemia]...». También está contento con el resto del equipo: «Tiña medo a que me fallara a xente, pero tiven moita sorte de que viñeran antigos compañeiros e coñecidos de Fene e dos arredores, e aí andamos».

Las máximas de este emprendedor, con una larga experiencia laboral pero novato en la gestión empresarial, son «humildade e honradez». «É o que me inculcaron... e o que non tolero é unha falta de respecto, a ninguén», recalca. El viernes se marchó a Madrid, «vernizar unha mesa dunha tenda de Acqua di Parma», y siguió hacia Valencia, «arranxar cousas nunha tenda de Carolina Herrera e colocar unhas vigas de madeira nun hotel de luxo no centro da cidade».

«Traballando con monstros, como son as multinacionais, sempre xorden problemas. Hai que ser moi cautos», razona, pendiente de los suministros —«escasean os guantes ou os adhesivos de polímero»— y del aumento de los precios. Su mayor satisfacción «é o día 30, cando lle pagas o soldo á xente e ves que os provedores están cubertos». No aspira a hacerse rico: «A miña meta é garantir unha calidade de vida e buscarlle un futuro á miña filla. Interésame ter á xente contenta e seguir sendo eu».

---

---

---