Xavier Rodríguez Vergara fue un autodidacta, empezó de marinero y es autor de varios libros y otras publicaciones
12 jun 2020 . Actualizado a las 09:31 h.«Xavier Rodríguez Vergara é un humanista no senso máis amplo da palabra. As súas inquedanzas esténdense á meteoroloxía, á bioloxía mariña, á filosofía, á teoloxía, á mitoloxía e á poesía. O humanismo de Xavier emparéntao co Renacentismo, pensemos nunha versión cedeiresa de Leonardo da Vinci, ou coa Xeración Nós, que, no primeiro terzo do século XX, se esforzou por participar en clave galega en todos os ámbitos do saber». Así se refería a Francisco de Sotavento, como solía firmar sus obras, su amigo y compañero de andanzas literarias Diego Romero, en la presentación, el 23 de febrero, de Berros no mar, el último libro del ahora fallecido.
Aludió, entonces, a las incursiones de Rodríguez Vergara en la pintura (estudio y crítica), la historia, la fotografía, el periodismo (creó la revista A Javiota y fue uno de los promotores de Litoral Norte), el teatro, la música (participó en rondallas y en el resurgir de la coral Eixil, además de ser cantautor y compositor de piezas como A entrada na ría), la etnografía (con su libro Redes e peixes. Saberes dun mariñeiro) o la filosofía. «Foi autodidacta en todo», remarcó Romero. Y ese todo «nace en Cedeira», donde él también nació, en una familia marinera, un oficio que ejerció de joven. «A poética emanada dunha noite estrelada ollada desde unha chalana sobre a ría espertou as inquedanzas dun rapaz que deu cambiado o seu sino de mariñeiro no mar para se transformar en mariñeiro en terra», como destacó su amigo Diego en aquel acto.
El exalcalde Luis Rubido recuerda el papel de Rodríguez Vergara en la organización de los Xogos Florais, un certamen de poesía convocado por el Concello durante varios años. Entre sus obras destaca Léxico mariñeiro de Cedeira, un diccionario del mar de su villa natal. Romero cerró la presentación de Berros do mar dándole las gracias a su autor: «Manifesto a miña gratitude por nos permitir, Xavier, unha vez máis, sermos, sentirmos individualmente que formamos parte dunha colectividade diferenciada, que foi construíndo a súa historia co devalar do tempo e que foi transmitida cun relato de seu».