Poesía contra el feísmo en Cedeira

Ana F. Cuba CEDEIRA

CEDEIRA

CESAR TOIMIL

En la fachada de la biblioteca municipal se puede ver el rostro de Rosalía de Castro, fruto de un intenso trabajo en equipo

12 may 2019 . Actualizado a las 05:00 h.

Contra el feísmo, poesía. El rostro de Rosalía de Castro (1837-1885) ha transformado una pared anodina, en la fachada de la biblioteca municipal, en un rincón singular del casco histórico de Cedeira. Todo ha sido fruto del azar y, sobre todo, de la conjunción de talentos y esfuerzos. «A idea de facer algo nesa parede foi de Calel [el maestro Rafael López Loureiro], pensaba en algo tipo mosaico», cuentan desde el gobierno local. «Cando me falaron do proxecto, pensei ‘un mosaico é moi caro, a cerámica, colocalo...’. Dádeme tempo... E mandeilles un boceto coa cara de Rosalía [a partir dunha foto, pasando a imaxe a unha soa tinta] e un poema de Follas novas», relata Quique Vázquez, técnico del Concello cedeirés, diseñador, músico, actor y director teatral.

«O deseño encantounos», coinciden el regidor, el socialista Pablo Moreda, y la primera teniente de alcalde, la nacionalista María Xosé Rodríguez. Y la rueda empezó a girar. «Unha vez que dixeron que lles gustaba, traslado aquel mesmo traballo a un debuxo vectorial, escáloo sobre a fachada e mándollo a José Antonio [García]». El gerente de Muebles García afrontó el reto de «facilitar o traballo do pintor», que no iba a ser un artista al uso. «E despois duns días collín as medidas exactas da parede para escalalas. Tiña que ser todo ao milímetro, porque se non, na fachada serían centímetros e se desvías, por exemplo, o nariz, ía quedar a cara torta», explica.

«Saían 200 ou 300 cuadrículas, que despois trazamos na parede con lápiz, numeradas, sabendo cales levaban cor e cales quedaban en branco», abunda. Pero había que persuadir al pintor. El elegido fue Agustín González, Agustín do Mimo, pintor de fachadas, «de brocha gorda», de 45 años. «En principio dixen que non llelo facía, pero o alcalde díxome que falara con José Antonio, compañeiro de toda a vida, e el plantexoume como había que facelo e convenceume», relata.

Agustín dedicó tres días a dar color a la fachada de la biblioteca, ajustándose a las cuadrículas. «Ía mirando a escala e ía facendo». Con dificultades, «porque desde o andamio non tes perspectiva e a plataforma da escaleira cadrábame á altura dos ollos». Dentro de las cuadrículas de 40 x 60 centímetros trazaron otras más pequeñas, de 10 x 11, para plasmar la boca y los ojos de la poeta. «Cando o vin feito... Tiña a esperanza de que quedara ben, antes xa o fixera na casa en pequeno, para quitar o medo e saber se podía ou non», revela.

Por el medio, Quique tuvo que «suavizar» la imagen, limando aristas. «Canto máis suaves as liñas, mellor, e de aí saíu o deseño final», apunta el creador, que aplaude el trabajo de Agustín y el papel, también esencial, de José Antonio. «O gran mérito desta obra é que foi ideada e executada por xente de Cedeira e que non é especialista», opina este intermediario altruista, pieza clave en el equipo. «Ía ver [como avanzaba el trabajo] cada día e cando o destaparon...».

Expectación por el resultado

Los usuarios de la biblioteca siguieron los avances con expectación, ajenos a los quebraderos de cabeza que provocó un cable -«quedaba xusto debaixo dun ollo»-. Una foto del resultado en las redes sociales lo precipitó todo cuando aún faltaba el poema, sugerido por Quique, que está reproduciendo en la pared Andrés Urrutia. La imagen y los versos de Rosalía invitan a caminar por el casco viejo y a entrar en la biblioteca -«Pasá, pasade, hermosas»-, y ya se habla de repetir la experiencia en otros edificios municipales y con otros autores. Contra el feísmo, poesía.