Casa Pepe, uno de los ases de la hostelería de A Capela, ha echado el cierre: «Xa boto de menos o contacto coa xente»
A CAPELA

El dueño de este negocio, fundado hace más de 80 años, se jubila y busca arrendatario
10 nov 2023 . Actualizado a las 16:24 h.El restaurante Casa Peizás funciona solo por encargo, para banquetes, eventos o reuniones programadas con antelación (al margen del hotel, que sí está operativo); en agosto cerró, por jubilación, Casa Toñita, otro de los emblemas de la hostelería de A Capela; y el 15 de octubre le siguió Casa Pepe, con más de 80 años de historia, por el retiro de José Díaz Meizoso, propietario del establecimiento desde 1986. Casa Toñita está en venta y al dueño de Casa Pepe le gustaría alquilarlo, «pero non a calquera que chegue pola porta», aclara.
«A casa [en cuyo bajo está el local] ten máis de noventa anos, a señora que a fixo deixóullela a miña madriña, que tamén o era de miña nai, e a meu padriño. Eles tiñan a típica tenda de aldea que vendía arroz, garavanzos, aceite... e xa daquela empezaron a dar comidas», cuenta. El azar quiso que su madrina, Avelina, fuese tía de su madre, María Leonisa Meizoso López, originaria del lugar de O Barreiro, en la parroquia de Cabalar; y su padrino, Antonio, tío de su padre. José Díaz Rodríguez, nacido en As Neves. Cuando M.ª Leonisa y José se hicieron cargo del negocio, legado por sus tíos (sin hijos), aparcaron el ultramarinos para centrarse en la hostelería.
Ahí nació Casa Pepe, donde se criaron José, de 65 años, y sus hermanos. «Recordo a miña infancia no bar, para un neno era unha alegría, socializabas moito... Aquí houbo moita xente vivindo no poboado de Fenosa, teño escoitado que había setenta operarios na central, coas súas familias; e estaba a xente de Astano», evoca. «O máis forte foi nos 70 e 80. Os tres irmáns fomos a colexios privados, e todo saía dos viños, había moito traballo. Despois empezáronse a ir os de Fenosa (ofrecéronlles postos en Sabón), o estaleiro foi decaendo coa reconversión...», repasa, jubilado desde este 9 de noviembre.
Han sido muchos años de «levantarse cedo e dar o callo». Después de COU, pasó un curso en A Coruña y ya empezó a ayudarle a su madre, de quien conservaban, hasta el cierre, la receta del bacalao, uno de los platos más demandados de Casa Pepe, que destaca por los cocidos: «Aínda nesta última etapa, de xaneiro ata finais de marzo, segundo como veña o tempo para a verdura (comprabamos os grelos no Val de Xestoso, en Monfero), tiñamos entre 800 e 900 persoas. Levaba sopa, lacón, cachola, chourizo, garavanzos, costela, panceta, algo de carne fresca, orella, grelos... e de postre, requeixo, cos freixós e as orellas de carnaval». Muchos añorarán aquellos almuerzos o cenas pantagruélicos, en el establecimiento que José reformó y amplió [con un nuevo comedor para 70 personas] en el año 2000.
También echarán de menos el menú del día por once euros, más ahora, sin Casa Toñita ni Casa Peizás. «Sempre nos levamos ben, chegaba a Festa do Requeixo e se viña xente e non tiñas sitio mandábaslla ao outro, ou ías a que che prestaran unhas botellas... dos veteranos non queda ningún», lamenta. Antes «había moita máis poboación e máis vida, a xente vai a menos en todos os sitios, escapa das aldeas... moitas facilidades non dan, internet con fibra non chega a todas partes», reflexiona. En las paredes de Casa Pepe hay fotos de «xente que pasou por aquí, personaxes peculiares como Xaquín das Herbas, o das Fragas; ou o Pinche (que era de aquí) e Ferrete (de Fene, pero viña á Capela)...».
Aquí se reunían jóvenes de Ferrolterra, Eume e incluso de A Terra Chá. «Antes había catro frecuencias de bus por sentido, coa parada xusto aquí, e agora vai un a Ferrol e outro sobe da Coruña, e xa non volve pola tarde», comenta, como muestra del declive general. Aun así, Casa Pepe contó con clientela hasta el último día y José añora «o contacto coa xente»: «Aínda me dan gañas de abrir a porta, o día a día, coñeces e coñécente, sabes de onde veñen e eles saben de onde ves ti... é a vida da aldea».