Es un gran defensor del psicoanálisis. Repite que a la vida, como en los concursos, hemos venido a jugar
20 jun 2016 . Actualizado a las 05:00 h.«Non te metas en política, Carliños», le dijo su abuela Pepa cuando se afilió a Galiza Nova. Pero Carlos Callón (Ribeira, 1978) siguió su propio camino y ella redibujó el suyo. Pepa comenzó a votar al BNG y lo hizo hasta que se murió. Y su nieto repite como número uno al Congreso por el Bloque en A Coruña.
De pequeño, Callón llegó a pensar que todos los padres levantaban casas con sus propias manos. «Meu pai traballaba na construción. Morreu cando eu tiña sete anos. É destas feridas da vida... En Ribeira, de vez en cando hai alguén que me di: ‘Teu pai fíxome a casa’. Iso é bonito». Su abuela lo prevenía de la política, su padre del mar. Quería que sus cuatro hijos se dedicaran a otra cosa.
El candidato luce por Ribeira una camiseta con la cara de Tyrion Lannister, uno de los personajes de menos altura y mayor envergadura de Juego de Tronos: «Encántame esa frase na que di que el perde o corazón por bastardos, eivados e cousas rotas. Tamén o fai o BNG cos desfavorecidos». Comparte «o cabreo dos votantes» por esta repetición, pero «non é culpa deles». Habla del cambio prometido y no cumplido. De diputados que se madrileñizan. Y de indemnizaciones: «Se eu cobrase as indemnizacións en vez de pedir a reincorporación ao meu posto de traballo, a xente tería dereito a botarme verdura pola rúa». Él volvió a las aulas tras las elecciones. «Os meus alumnos de Caldas de Reis, que non están moi interesados na política, seguían as negociacións de Goberno para ver se eu podía ir á viaxe de fin de curso de Barcelona». Pero por sus aulas se pasea también la crisis: «Mandeilles facer unha redacción sobre coma se vían dentro de vinte anos. A maioría víanse emigrados», explica.
¿Y cómo se ve Callón dentro de veinte años? «Con fillos, con máis obra publicada, na escola e con temas da lingua». Dejó la presidencia de A Mesa pola Normalización Lingüística, pero sigue colaborando. En el instituto ya estaba ligado a esta agrupación. El primer brote activista de su familia.
Es uno de los primeros universitarios del clan. Hizo Filoloxía Galega. Aunque también pensó en Historia, Económicas y Psicología. «Hai pouco comecei a estudar Psicoloxía por libre». Le interesa el psicoanálisis. «A Lacan preguntáronlle a diferenza entre psicanalizarse e non facelo. A diferenza é coma a que hai entre unha novela longa na que ves de que vai a obra ao final ou unha novela curta na que xa sabes antes de que vai o teu libro. Dou fe de que coa psicanálise sabes mellor de que vai o teu libro». Dice que el análisis del ego de Freud es útil en política: «Hai líderes aos que é imposible cuestionarlles nada».
Recuerda cuando le preguntó a su abuela si sabía algo de Castelao. Rianxo no queda muy lejos de Ribeira. «Díxome: ‘Carliños, desas cousas non se pregunta’». Pero siguió preguntando. Sabe que quizás es un candidato audaz dentro del BNG. «Algunha xente percíbenos como moi serios». Pero piensa que hay un relevo que rompe con esa imagen. «Eu son optimista, positivo. Non podes estar na política coma un sacrificio, eu desfruto, aínda que haxa cousas duras. Na vida hai cousas duras. Pero isto é coma nos concursos: ‘hemos venido a jugar’».
«A película ‘Cinema Paradiso’ faime chorar sempre»
-Venda Galicia a quen non a coñeza.
-É unha nación moi linda a pesar de todo e con xente moi traballadora e moi hospitalaria.
-¿Que é o mellor e o peor da política?
-O mellor, sentirse útil, facer cousas para a comunidade. O peor, que é moi absorbente a nivel persoal.
-¿A declaración da renda saíulle a pagar ou a devolver?
-Saíume a pagar. Vese que os profesores de ensino secundario...
-Un personaxe histórico.
-Anna O, unha paciente de Freud, feminista, que o mandou calar. Así el descubriu a psicanálise.
-Unha película.
-Bailando na escuridade, de Lars Von Trier, e Cinema Paradiso, de Tornatore. Fanme chorar sempre.
-Un libro.
-Infantil, Escarlatina, a cociñeira defunta, de Ledicia Costas. Para o público adulto, Outra idea de Galicia, de Miguel Anxo Murado.
-Unha canción.
-Geni e o Zepelim, de Chico Buarque.
-Unha virtude e un defecto.
-Virtude, que son optimista advertido, sempre estou a sorrir. Defecto, por dicilo de forma suave, teño un sentido árabe do tempo.
-Un pracer culpable.
-Cando digo: «Hoxe non vou ao ximnasio».
-Un medo confesable.
-Perder a xente que amo.
-A última vez que se emocionou.
-Non puiden ir de excursión cos rapaces de cuarto da ESO a Barcelona pola campaña e mandáronme un vídeo mandándome recordos.
-A vida sen Internet sería...
-O que dicían en Matrix, o deserto do real. Pero Internet está aí, hai que aproveitar todas esas potencialidades.
-Nunha palabra: Rajoy.
-Tristemente antigalego.
-Pedro Sánchez.
-Dominado polos baróns.
-Pablo Iglesias.
-Tsipras, no sentido de que frustrou a ilusión de miles de persoas.
-Albert Rivera.
-Neoliberal.
-Gustaríalle que o recordaran como...
-A xente que quero, con amor. O resto, coma alguén que conseguiu cousas para a súa comunidade, para o colectivo.
la frase