Vivió en el país iberoamericano su adolescencia. Piensa que los políticos no deben creerse tan importantes
20 jun 2016 . Actualizado a las 10:47 h.Recuerda Puerto Cabello, «un sitio de mar precioso». Venezuela. Pilar Cancela (Stuttgart, 1967) cruzó el puente de la adolescencia en ese país. «Foi unha etapa das máis bonitas da miña vida», asegura la candidata del PSOE al Congreso por A Coruña. Sus padres, de Xinzo y A Baña, antes ya habían estado en Alemania. Aquella emigración.
Venezuela para ella no es un asunto más de la campaña. Mantiene el contacto con sus amigos de entonces. «Temos un grupo de Whatsapp e si que hai sensación de medo, inseguridade. E cando teñen fariña nas tendas falta o leite. Cando teñen leite non hai papel hixiénico... », apunta. No niega que posiblemente haya responsabilidad de anteriores gobiernos. Pero destaca el déficit democrático. «Cada dous por tres saen os tanques á rúa. Independentemente do que penses politicamente, non pode ser», dice.
Y la campaña no es una campaña más. Entiende que la gente está cansada. «O tempo das maiorías absolutas rematou. A xente terá que ver quen fixo máis esforzo. Confiesa que en el Congreso pensó «vaia, que responsabilidade, aquí podes cambiar cousas». Y destaca que PSOE, Podemos y Ciudadanos votaron muchas veces juntos. «Non foi tempo perdido». Explica que para que ella pudiera ocupar su escaño sus dos hijos, su pareja y ella se organizaron «coma un pequeno exército». Por si fuera poco, está al frente de la gestora del PSdeG. ¿Acostumbrada a pilotar con turbulencias? «Sempre pensas que as turbulencias pasarán». Lo facilita todo que Dani y Lucía, sus hijos, «sexan moi bos estudantes». Ella también lo era. Se planteó hacer Políticas, pero eligió Derecho «nunha quenda interesante: Baltar fillo, Besteiro, Aymerich, Jorge Atán... ». Mandan los de Derecho. «Coincidencia», dice. Cancela, funcionaria en el ámbito de las relaciones laborales, creció en una familia socialista en la que siempre se ha venerado a Felipe González. Cree que los políticos deben rebajar su ego: «Estamos de paso. Hoxe uns e mañá outros. Non hai que sentirse tan importantes». Explica que la política es un mundo complejo, «ten que gustarche, pero peor é a vida do mariñeiro ou do mineiro». Señala que se ve de forma distinta cuando gestionas. «Estiven na Consellería de Traballo no Goberno de Touriño e a miña experiencia foi fantástica».
No es ajena a la muerte de la diputada laborista en plena campaña del referendo sobre el brexit. «É intolerable que ocorra iso nunha democracia. E dóeme que en España se frivolice coa etapa tan dura que vivimos co terrorismo de ETA, que se lles chame presos políticos a persoas que participaron en atentados. Esquecer a historia recente é un problema».
Entre sus paréntesis están las series. «Encántanme Xogo de tronos. Gústanme Jon Nieve e a Khaleesi. Son máis dos bos que dos malotes». Borgen también. Aunque en su agenda, por su hija Lucía, entran Masterchef y Pekín Express.
Le gustan los perros y en su casa conviven Nikita y Blacky. Al segundo lo adoptó su pareja cuando era un cachorrillo. Lo habían abandonado en Brión, bajo una piedra.
Se declara romántica. Llora con ciertas películas. Mucho con La chica danesa. Y escribe poesía, sobre todo cuando está melancólica. Últimamente no. Buen síntoma.
«¿Unha canción? Calquera de Marc Anthony»
-Venda Galicia a quen non a coñeza.
-Polo seu verde, o seu mar e por unha cousa que non ten ninguén, a súa xente.
-¿Que é o mellor e o peor da política?
-O mellor, poder traballar para mellorar a vida dos demais. O peor, é que haxa atrancos no camiño.
-¿A declaración da renda saíulle a pagar ou a devolver?
-O ano pasado doume a pagar, este ano aínda non a fixen.
-Un personaxe histórico.
-Rosa Luxemburgo. Unha muller pioneira na loita pola igualdade de dereitos entre mulleres e homes nunha época moi difícil.
-Unha película.
-Memorias de África, por Robert Redford.
-Un libro.
-A conquista da felicidade, de Bertrand Russell. Gústame unha frase, que de todas as profesións, a mellor é a dos educadores porque son os gardiáns da civilización.
-Unha canción.
-Calquera de Marc Anthony. A que máis me gusta é a de Vivir mi vida.
-Unha virtude e un defecto.
-O defecto é que son moi testarana. Pero teño a virtude de poder escoitar.
-Un pracer culpable.
-Comer chocolate.
-Un medo confesable.
-Que sufran os meus.
-A última vez que se emocionou.
-Esta semana, cos meus fillos, porque sacaron unhas notas incribles e cáeseme a baba.
-A vida sen Internet sería...
-Moito máis tranquila.
-Nunha palabra: Rajoy.
-Covarde.
-Pedro Sánchez.
-Audaz.
-Pablo Iglesias.
-Soberbio.
-Albert Rivera.
-Astuto
-Gustaríalle que o recordaran como...
-Alguén que loitou por aquilo no que cre, a igualdade das mulleres e dos homes por mellorar a vida dos de mais.
la frase