El profesor que mira las estrellas

Mariluz Ferreiro REDACCIÓN / LA VOZ

ELECCIONES 2016

Miguel Villar

Es docente de Física y Química y se ve como alguien con suerte. Le gusta la astronomía y acaba de tener su segunda hija

17 jun 2016 . Actualizado a las 17:31 h.

Es normal que a un profesor de Física y Química se le cuele algún tic a lo Big Bang Theory. A David Bruzos (Ourense, 1979) una de sus dos hijas le preguntó si podía mezclar sus plastilinas de colores y él respondió que eso va contra las leyes de la termodinámica. El candidato al Congreso de En Marea por Ourense es profesor de Secundaria. Aunque en los últimos meses su cartera ha sido la de diputado.

Entre las matemáticas y las fórmulas hay un lugar para mirar constelaciones, para fijar en la agenda las lágrimas de San Lorenzo. Y para algo tan incalculable como la fortuna. Dice que por eso es bueno en los juegos de mesa. Aunque los suyos aseguran que «o condenado é moi bo». Él responde: «Na vida, en xeral, son unha persoa con sorte. Vivindo nesta parte do mundo, con iso xa somos afortunados. Case non falta de nada a pesar da situación que atravesamos», apunta. Tampoco hay que tentar el azar. En el Trivial intenta evitar el quesito de Arte y Literatura. Es de ciencias. Pero le parece terrible que pierdan peso asignaturas como Filosofía. «Así é difícil que o alumnado poida acostumarse a pensar, a opinar». Cree que se ha cambiado el sistema educativo «sen ter en conta a nais e pais, alumnado e profesorado» y que es la implicación de los docentes la que lo sostiene.

Él tiene dos niñas. La pequeña nació en mayo. «Píllanos neste momento. A primeira era moi tranquila. Coa segunda dicíamos que estatisticamente non podía saír tranquila. Pero pórtase moi ben. Durme ben».

Estadística. Algoritmos. Internet. Bruzos cree que sucede un poco como en la película Matrix, tenemos una vida paralela a la de la calle a través de las máquinas. «Non é negativo nin positivo». Todo era distinto en la infancia, cuando jugaba en una zona sin asfaltar del barrio das Lagoas: «Meu pai e un veciño xogaban ao pimpón e caíalles entre pelotas entre as silvas».

En los últimos meses ha entrado en una nueva dimensión, la del Congreso. «Algúns levabamos moitos anos facendo política, pero na rúa. É interesante ver a vida institucional desde dentro, é necesaria para cambiar o mundo. Reunímonos coa maioría de plataformas do ámbito educativo», explica. Destaca que sacaron adelante la proposición para impulsar que la Vía Nova sea declarada Patrimonio Cultural Inmaterial de la Humanidad. Dice que en Madrid no hubo tiempo para teatro, cine o museos: «Entrabas pola mañá e saías ás dez da noite». Piensa también que hay que hacer una crítica profunda sobre la falta de acuerdos. «Pero nós puxemos o que estaba na nosa man», añade. Y, aunque está viendo una serie de políticos, House of Cards, promete no copiar: «Hai momentos que son terribles».

Echa de menos el activismo. Aquí y allá. Recuerda Chiapas y, sobre todo, Bilin, la aldea palestina cuyos niños «ás veces non chegaban á escola polos controis de Israel». Dice que no le basta una etiqueta para definirse. «Ecoloxista, feminista, altermundista, ambientalista, republicano... »: Y lamenta que «a política no Estado funcione coma o fútbol, porque aínda que sexas do Celta tes que elixir o Barça ou Madrid».

«O peor da política, desde dentro, é a conciliación»

-Venda Galicia a quen non a coñeza.

-Ten un patrimonio enorme e absolutamente desaproveitado. A nivel produtivo é tremendo. Aí están os gandeiros e os agricultores que se escornan. Aquí hai xente solidaria que está pendente dos veciños nos momentos complicados.

-¿Que é o mellor e o peor da política?

-O mellor é a ilusión de que hai un futuro irremediablemente mellor e a implicación de xente que quere o seu país nun proxecto como En Marea. O peor, desde dentro, é a conciliación familiar.

-¿A declaración da renda saíulle a pagar ou a devolver?

-A devolver. A do 2015 é de cando era docente. Eu pido que me suban o IRPF para non ter sorpresas.

-Un personaxe histórico.

-Hipatia de Alexandría, filósofa, astrónoma, pedagoga e mestra.

-Unha película.

-Nacional 7, sobre a sexualidade nas persoas con diversidade funcional, pero con ton cómico.

-Un libro.

-Dos infantís, Mamá, ti si que me entendes!, con texto de Teresa Moure e ilustracións de Leandro Lamas. Dos adultos, Historia del otro, un proxecto educativo palestino-israelí que conta a historia de forma conxunta.

-Unha canción.

-Quérote máis, de O Sonoro Maxín, que son de Ourense.

-Unha virtude e un defecto.

-Virtude, a implicación. Defecto, a cabezonería. Non sei se pola formación científica ou porque son así. Costa facerme cambiar de opinión.

-Un pracer culpable.

-Todo o que leve chocolate.

-A última vez que se emocionou.

-Acabo de ter unha pequena. É espectacular a fortaleza e a sensibilidade da túa parella ao dar a luz.

-A vida sen Internet sería...

-Máis pausada, calmada.

-Nunha palabra: Rajoy.

-Corrupción.

-Pedro Sánchez.

-Camisa de forza. Non sabemos se querería, pero non pode.

-Pablo Iglesias.

-Pluralidade. Unha das persoas máis visibles dun proxecto coral.

-Albert Rivera.

-Venezuela. Fala tanto doutro país que parece que é de alí.

la frase