Telmo Martín: «Oxalá se establecese aquí o rei emérito, a súa publicidade é impagable»

Senén Rouco

No verán do 2006, Telmo Martín (Meaño, 1958) anunciou que non se presentaría á reelección como alcalde de Sanxenxo tras dous mandatos con maioría absoluta. Deu o salto primeiro á cidade de Pontevedra e logo á política nacional. Volveu no 2015 a Sanxenxo, pero un acordo entre as forzas de esquerdas deixouno sen o bastón municipal, que recuperou catro anos despois e agora aspira a renovar.

—No 2012, cando estaba no Congreso, declarou ser o deputado máis rico de España, cun patrimonio duns 21 millóns de euros.

—Tiña participacións en empresas e cometeron un erro. Puxeron os activos, pero non os pasivos. As débedas non as cargaron. Houbo que aguantar algunha crítica, pero a transparencia en democracia é moi importante para un político. A última década non me foi tan ben como a anterior.

—Notou a crise?

—Si, si, moi profundamente. Xa non só a nivel persoal. Tivemos que facer un ERE na empresa e despedir persoal. Pasámolo moi mal. Afortunadamente, estamos ben encamiñados, saíndo do túnel. Foi unha década moi dura.

—Vostede de pequeno, que quería ser cando crecese?

—Primeiro traballei nun forno, nas cerámicas de Vilalonga. Foi un verán, cando fixen os 14 anos. Despois fun fontaneiro. Cando os meus pais volveron de Alemaña, da emigración, en 1976, montamos unha empresa de ferros. E así empecei. Pero de neno eu quería ser mecánico. Gústanme moito os coches, son afeccionado á fórmula 1.

—É agresivo ao volante?

—Pola autoestrada, ás veces... Pero vou a 120. Teño que recoñecer que cando vou apurado pásome un pouco, pero non máis de 140, que logo quedas sen puntos e é problemático. Teño un coche híbrido.

—Levou algunha vez no seu coche ao rei emérito?

—Se me preguntas se estiven con el nun coche dígoche que si, pero nin no meu nin no seu.

—Incomódalle a presenza do emérito en Sanxenxo?

—Se me incomoda a min? Todo o contrario. Temos moito que agradecerlle. As campañas publicitarias que nos fai a súa presenza en Sanxenxo son impagables. Como vou estar eu en contra diso?

—Se decidise asentarse en Sanxenxo, tería que pedir un status especial para o concello...

—Non, non... Se é unha persoa moi sinxela. Oxalá. Non imos ter esa sorte. Ceamos xuntos algunha vez. Ás veces pago eu e ás veces paga el.

—Paga en efectivo, con tarxeta, co móbil...?

—Normalmente utilizo a tarxeta de crédito. Co teléfono móbil non adoito pagar nunca, non me fío moito. Teño 64 anos e son un pouquiño arcaico.

—Que uso fai normalmente do teléfono?

—Sobre todo para falar, igual tres horas diarias. Tamén me gravo cando me vén algunha idea, para lembrala, e mándomo a min mesmo ou ao meu equipo antes de ir durmir. Escribo, pero poño moitas notas de voz. Hai xente que me escribe en galego, outra en español, e quero cumprir con todos, así que para non andar cos correctores, fálolles e xa está.

—Vostede di «Sangenjo» na intimidade?

—Eu digo o que faga falta con tal de falar de Sanxenxo. Explícolles que «Sangenjo» non é correcto, que o correcto sería dicir San Ginés. Xenxo é Ginés. A parroquia primitiva era San Ginés de Padriñán. Quedou o de «Sangenjo» polos madrileños que viñan a principios da década dos 50 do pasado século. É un debate que ás veces ata nos vén ben. Hai que seguir facendo didáctica.

—Polo seu carácter, vostede pide máis veces perdón ou permiso?

—Teño que pedir perdón algunhas veces. Son hiperactivo. Non son nada conformista. Ás veces teño que desculparme porque a forza lévame, teño un carácter forte. Pero nunca me abandonou unha persoa do meu equipo. Creo que tería que descansar e durmir un pouco máis.

—Como desconecta?

—Camiño moito. Cando empecei, levaba os cascos e escoitaba música ou a radio. Agora non. Concéntrome perfectamente e ás veces tamén penso no máis aló. Vou á igrexa de cando en vez, son crente, pero non practicante. A todos nos vén ben ás veces ter unha soidade interior para poder reflexionar.

—Que pensa da xestación subrogada, dos ventres de alugueiro?

—A liberdade ten que estar nas persoas. Hai leis demasiado prohibitivas. Cando eu tiña 20 ou 25 anos, tiven compañeiros que se foron coas súas parellas para abortar a Londres. Afortunadamente, despois, legalizouse o aborto en España. Con isto ten que pasar algo parecido ou acabaremos indo a outros países para logo acabar aquí. Hai que respectar e asesorar ben a xente.

—Entendo, polo que di, que vostede non tería recorrido a lei do aborto.

—Non, non, claro que non. Hai que dar liberdade. Outra cousa é que haxa cousas que non comparta. Eu teño só unha filla. Non me gustaría que, se tivese que abortar con 16 anos, non me dixese nada. Iso non me gusta. Pero creo que é lexítimo que a muller poida abortar como ela considere.

—E se a súa filla chega a casa e lle di que é transexual, sorprenderíalle?

—Non é unha cuestión de sorpresa. Outra cousa é que che guste máis ou menos, hai que ser realistas. Tería todo o meu apoio. Teño compañeiros que teñen na súa contorna a persoas transexuais. Creo que vivimos nun mundo aberto e plural. Ás veces xéranse debates máis políticos que pensando en resolver os problemas da xente. Estou completamente a favor da liberdade sexual. O importante na vida é saber o que un quere de si mesmo e ter a conciencia tranquila.

---

---

---