Un operario de Alcoa: «A planta non se vende porque Alcoa non deixa, quere o monopolio do aluminio»

Mila Méndez Otero
mila méndez A CORUÑA / LA VOZ

ECONOMÍA

MARCOS MIGUEZ

Nazario Arias es uno de los operarios más veteranos de la plantilla: «Comecei cando era un rapaz. Terán que quitarme a fábrica das mans para que me vaia»

26 oct 2018 . Actualizado a las 11:54 h.

Tiene la misma edad que la fábrica, 59 años. Lleva el doble de decenios que  Alcoa en la aluminera. Nazario Arias es uno de los operarios más veteranos de la plantilla. Tal vez, el que más años acumula. Es un superviviente. De la nacionalización de la empresa, primero, y de su privatización en 1997. Son 42 años haciendo aluminio. «Comecei cando era un rapaz. Terán que quitarme a fábrica das mans para que me vaia», asegura Nazario. Sindicalista, de CC.OO., fue el presidente del comité de empresa entre el 2011 y el 2015. Representó a los trabajadores en el anterior intento de expediente de despido colectivo, el del 2014. «Agora veñen máis fortes, coma un frontón. Non queren negociar. Nós estamos preparados para a guerra», cuenta. ¿Aún no empezó? «Non».

Sobre la marcha de esta primera semana, está tranquilo. «É o normal. Non van presentar un ERE de extinción e que se solucione todo nuns días», argumenta. El momento decisivo comienza, considera, el día 31: «Aí é cando arranca o prazo de consultas para negociar o ERE». Luego tendrán 30 días naturales antes de que termine este maratón: «Quero xubilarme aquí, pero, sobre todo, que os mozos de 20 anos poidan seguir encontrando aquí un traballo, cualificado e no sector da industria». Las instalaciones son un patrimonio económico de la ciudad, piensa.

No hay tiempo «para parvadas», como los rumores sobre posibles compradores. «Hai máis empresas no sector do aluminio que Alcoa, pero Alcoa nunca vai deixar que se venda, nin esta planta nin a de Avilés. Quere o monopolio. En España ten un mercado que non vai querer compartir coa competencia», dice. Denuncia la entrada sin control de aluminio de la multinacional desde su planta de Ma’aden (Arabia Saudí) por los puertos de Vigo y Vilagarcía. «O Goberno ten que imporse. Cos cartos dados en subvencións aos norteamericanos as dúas factorías están máis que pagadas. A de Avilés e a da Coruña. Non investiu nin un céntimo das axudas en ningunha das dúas».

Posibilidad de nacionalización

Nazario va un paso más allá: «É o momento de aplicar o artigo 128 da Constitución. Indica que se poden nacionalizar os monopolios e iso é aquí Alcoa».

La producción de aluminio comenzó en A Grela con la compañía francesa Pechiney. En 1961 salió el primer metal de sus cubas. La fábrica pasó después a manos públicas: Endasa e Inespal fueron por este orden los nombres del holding estatal. Ahora es del gigante del metal estadounidense. Desembarcó en Galicia hace 20 años. «A Alcoa a xogada saíulle gratis. Todas as reformas que tivo que facer para adaptar as plantas ás novas normativas ambientais deduciunas do prezo de compra. O mesmo cos sobreprezos da enerxía. Aos americanos, o Goberno pagoulles por pecharnos», sentencia Arias, que añade: «Entre 1998 e o 2014 gañou en España 1.500 millóns de euros, dos que tampouco investiu nada nas fábricas que quere pechar».

Respecto a las justificaciones de la empresa, para la condición «obsoleta» de las instalaciones también tiene respuesta: «Non é para nada así. A Grela ten perdas porque o bloque das primas de ininterrompibilidade eléctrica concedidas para as tres plantas foron só para San Cibrao. Ademais, non deixa que a produción estea aquí ao 100 %. Estamos un 30 % por debaixo da nosa capacidade. Demanda de metal hai, véndese e é eloxiado ata polos rivais. Logo está o prezo da enerxía. Ese é o factor decisivo nos 39 millóns de perdas que alega Alcoa».

Aviso a San Cibrao

«Alí hai dúas factorías, a de alumina e a de aluminio. Esta última tamén está a dar perdas. Co tempo, Alcoa vai intentar acabar con ela, coma con nós». El conflicto es «só de portas para fóra. Dentro, a actividade segue. Entra materia prima, pero non deixamos saír metal». Por cada trabajo directo que se pierda, estima, se destruirán otros dos y medio indirectos, como mínimo. «Se hai un peche, afectaralles a todos os establecementos onde mercamos». Alcoa, insiste, les niega «o pan», y por eso luchará. «Ata o 1 de decembro» hay esperanza.