La frutería Sandra cierra por las tardes: «Temos máis vida e gañamos o mesmo»

Rocío García Martínez
rocío garcía A ESTRADA / LA VOZ

A ESTRADA

R. G.

La escasa actividad y el gasto eléctrico motivaron el recorte de horarios

12 sep 2023 . Actualizado a las 05:00 h.

Cada vez son más los comerciantes que echan cuentas de sus negocios y de sus vidas y acaban apostando por el recorte de horarios. Eso es exactamente lo que les ha pasado a los propietarios de Frutas Sandra, una modesta frutería situada en la prolongación de la calle Forcarei, en un barrio estradense bastante venido a menos desde el traslado del centro de salud a la zona de A Baiuca.

Los dueños del negocio son María Ángeles Toledo Pisos y Carlos Asorey Sanmartín, que después de trabajar a destajo en Andorra durante más de una década regresaron a A Estrada para que su hija Sandra echase raíces en Galicia y pudiese estudiar cerca de su casa. «Volvemos por ela», dicen al unísono el padre y la madre, que en 1997 abrieron la frutería que lleva el nombre de su hija en un local alquilado en la Porta do Sol. Un año después se trasladaron a un bajo propio en la Avenida de Santiago y en torno al 2010 se mudaron a otro en la prolongación de la calle Forcarei, donde el enorme aparcamiento situado al lado favorecía la afluencia de clientela.

Fue precisamente Sandra Asorey, que también trabajó en el negocio de sus padres en su etapa más reciente, la que empezó a plantearle a su madre la necesidad de salir de la inercia laboral y planificar un futuro más sosegado. «Sandra sempre estaba con iso de recortar o horario e agora que ela está traballando noutro sector dicíame que, con 63 anos, non podía botar oito horas continuas de pé e máis facer o traballo da casa. Ela sempre dicía que había que pechar polas tardes, que a xente se adaptaría, pero eu era moi reacia», confiesa María Ángeles. Hasta que un día ella y su marido se pararon a analizarlo fríamente y, con algo de temor, se decidieron a cerrar la frutería por las tardes.

«

Mirando para os paxaros

»

«Moitas tardes estaba eu aquí mirando para os paxaros porque non entraba unha rata. O peche do ambulatorio na Avenida de Santiago dounos un pau tremendo. Antes non é que tiveramos unhas vendas enormes, pero dábanos un continuo de visitas. Era unha gotiña. Faciamos como a formiguiña. Agora nótase moita menos xente e, pola tarde, apenas hai clientela», explica María Ángeles. «De cara ao inverno, ás cinco da tarde tes que acender a luz e tes o gasto das cámaras e todo para non facer apenas vendas», comenta. «E iso que o baixo é noso e que é un negocio familiar. Se tiveramos que pagar un aluguer e unha persoa, sería unha ruína. Hai meses que tes que poñer do teu peto», apunta la frutera.

«Cando empezamos aquí era outra cousa. Vendía antes tanta pataca nunha semana como agora nun mes. Ás veces viña co camión de 8.000 quilos cargado de Xinzo, metíao para aquí e xa se vendía case todo antes de descargalo», recuerda Carlos Asorey con nostalgia. «A pataca sempre foi o noso forte e sígueo sendo. Sempre traballamos cun produto moi bo. O cliente sábeo, así que colleu boa sona e vendemos moito, tamén para a hostalería, que para fritir non vale calquera pataca», explica Carlos Asorey.

María Ángeles y Carlos colgaron hace una semana el cartel con el nuevo horario solo de mañana, de 9.00 a 14.00 horas. «Estamos encantados», dicen sin sombra de duda. «Nesto xa non hai volta atrás. Queda así ata a morte», comenta Carlos con contundencia.

«A min doíame moito estar aquí polas tardes mirando aos paxaros e tendo na casa as cousas sen facer. Non tiña tempo para nada. Nin me podía sentar a comer. Era pechar ás dúas, chegar á Somoza, poñerme a facer a comida, comer ás catro da tarde, botar unha lavadora e ás cinco xa había que abrir outra vez. Agora aínda me podo deitar media hora. E sóbrame que facer. Cando non atopo, busco», dice María Ángeles. Carlos, por su parte, disfruta más del sofá y tiene más tiempo para el cortacésped y para cultivar sus dos fincas.

En el plano vital, no hay duda de que han salido ganando. Y en el económico, parece que también. «Tiñamos algo de medo, pero levamos unha semana e apenas se nota a diferenza. A xente adaptouse ben. Algunha aínda se está enterando, pero practicamente vén a xente que viña. Temos máis vida e máis ou menos gañamos o mesmo», dicen los dueños felices.