
El ilustrador estradense saca a punta a la vida con plumilla y tinta china
24 ene 2021 . Actualizado a las 05:00 h.Hay pasiones que se ven venir desde la cuna. Como la de Alberto Cardona Valcárcel (A Estrada, 1984). «Sempre fun un rapaz pegado ás ceras. Iso me din na casa. De neno estaba sempre pintando, coa lingua fóra, apretando e debuxando», confiesa el ilustrador estradense. «Medrei cos debuxos anime, co manga xaponés, Dragon Ball... Na TVG puxeron ese tipo de series alá polo 88. A min pilloume con catro anos, pero xa empecei a devoralas», cuenta.
Con Son Goku crecieron muchos jóvenes de su generación, pero seguramente pocos se lo tomaron tan a pecho como Alberto. «Entón eu pintaba de todo, pero eses debuxos gustábanme moito, así que gravaba os capítulos e despois ía parando o VHS para ver os frames e copialos. Conxelaba a imaxe e facía os debuxos que máis me gustaban. Aínda os conservo», cuenta.
«Meu pai tamén é afeccionado ao cómic americano, tipo Spiderman e superheroes en xeral. Eu papeinos todos. Supoño que todo iso ten que algo que ver», explica el ilustrador.
Pese a su devoción por la ilustración, Alberto de entrada no se planteó vivir de ella. «Nunca deixei de pintar, pero ao rematar no instituto estudei Maxisterio musical», cuenta. La música era su otra pasión y Alberto -que toca la batería y ha formado parte de los grupos Apocalypso y Meus- le veía más salidas laborales que a la ilustración. Así que al terminar la carrera, el estradense trabajó varios años como profesor de música. En Vimianzo, Malpica, A Coruña, Carril o Vilagarcía. Hasta que se enteró de la apertura de la Escola Profesional de Banda Deseñada e Ilustración O Garaxe Hermético de Pontevedra, con Kiko da Silva al frente. Le faltó tiempo para matricularse. «Estiven formándome alí tres anos. Era unha ilusión que tiña desde pequeno e decidín dar o paso», cuenta.
Aquellas clases no hicieron más que confirmarle su vocación de ilustrador. Fueron años enriquecedores en los que tuvo la oportunidad de editar de forma conjunta con otros compañeros sus primeros trabajos de cómic y álbum ilustrado.
Patetismo diario
A Alberto le cuesta definir su estilo. «A miña referencia é o cómic americano underground. Se tivera que citar un autor diría Robert Crumb, de American Splendor. Gústame ese reflexo do patetismo diario da vida mesturado co humor negro. Ese é o tipo de cómic que consumo e o que inconscientemente me sae moitas veces a nivel de contido. A nivel gráfico sae de todo, non hai unha liña marcada. En canto á técnica, no cómic traballo con plumilla e tinta china e se coloreo é con acrílicos ou dixitalmente», explica.
En la línea de humor negro era precisamente el trabajo con el que Alberto ganó su primer reconocimiento individual, el premio Curuxa de Humor Gráfico del Museo do Humor Gráfico de Fene. «Era sobre un personaxe que cavilaba sobre se deixar ou non o traballo e levaba así cavilando 22 anos. É algo habitual na miña xeración...», comenta.
Discos de corte
Recientemente, el ilustrador se ha embarcado con su amigo Fernando Prado en un proyecto que conjuga sus dos devociones: la ilustración y la música. Juntos han creado el sello Discos de corte, centrado en la edición de pequeñas tiradas de discos en formato físico. «Eu encárgome da portada e do deseño do disco e Fernando do resto. É un proxecto pensado para tentar romper esa brecha cultural que hai e que un grupo pequeno poida editar 20 ou 40 discos», comenta. «Desde o verán pasado editamos catro traballos», cuenta.
El ilustrador también autoedita fanzines y trabaja en el diseño de carteles para conciertos o eventos, como los del San Xoán del Areal de Berres
Este curso, Alberto Cardona compagina su trabajo como profesor de música en el Conservatorio de A Estrada con la preparación de oposiciones a Primaria. Todo ello sin dejar de lado la ilustración. «Só coa ilustración non se pode subsistir. Aínda que sexas profesional. E agora co covid menos. Eu disfruto todo: a música e a ilustración. Cando necesito evadirme, non pensar, recurro ó debuxo. Pero teño tamén moita afinidade cos rapaces no eido da creación. Enténdoos moi ben. Gustaríame moito poder promocionar a área da creatividade na escola pública. Eu non pinto ben por ter máis talento. Pinto ben porque seguín pintando. Habería que darlle máis importancia á creatividade no currículo. Os nenos a certa idade deixan de pintar, de bailar... porque ao ámbito artístico no se lle da no currículo a importancia que ten. É moi importante de maneira primitiva. Realmente é esencial, aínda que esa importancia non se traduza a nivel estatus social e económico», dice.