A banda de referencia do metal en Galicia reuniu a dúas mil persoas no recinto de Amio para entoar o seu adeus e grazas
11 dic 2019 . Actualizado a las 05:00 h.Hai bandas que che poden gustar máis ou menos. Por algunhas delas pagas, en lata ou en directo, malia este mundo de saldos, afeito a que a cultura se regale polo belfo. Non che importa meterlle quilómetros ao corpo e mesmo podes montar un cristo por defendelas se a cousa se pon quente ata irse das mans. Pero só unhas poucas son quen de chegarlle a un ao peito, de se pegar a ti coma unha ferida que sabes que non cicatrizará. Bandas hai moitas, e moitas son boas. Sobran dedos nunha soa man para contar as que un, ao cabo, sente como algo propio e colectivo, de seu, de noso.
Nesta esquina que nos tocou compartir na fin do mundo, na que todo acostuma a ser pequeno, non nos sobran referentes dos que botar man para recoñecérmonos sen pasar a peneira da idade, da estética ou da mera oportunidade. Todo queda tan lonxe, no tempo e no espazo, señor axente. Por iso, que Nao decidisen esvaecer logo do concerto do sábado en Amio deixa no aire un baleiro nada desprezable e un bo fato de preguntas.
A onde irá a enerxía que dúas mil persoas xeraron ao seu redor, concentradas en tres horas de música e comuñón por riba e por baixo do escenario. O tempo dirá se haberá quen de facer o traballo que Nao deixan atrás para volvela conxurar. Mentres iso non suceda, hai motivos para reflexionar. Por exemplo, a incapacidade pertinaz da escena de Galicia para facer agromar grupos de octanaxe capaces de gañar a vida dignamente e se proxectar cara fóra. Aspirantes sobrados de calidade non faltan, pero algo falla. Pensade e só lembraredes un par deles nos últimos trinta ou corenta anos, e ningún que lle dese voz ao galego dende o principio ao final. Se alguén estivo preto de facelo, foron estes catro tipos chegados da Estrada, que veñen de rematar a súa historia cando e como quixeron.
Unha rocha na lembranza
Da actuación de Rebeliom do Inframundo, SondaRúa e Odolaren Mintzoa, que o sábado exerceron coma teloneiros, pouco podemos dicir, porque a súa irrupción atrapounos nunha cola de hora e media ata conseguir as nosas pulseiras de entrada e recarga; se cadra unha boa fórmula para un festival, pero non o mellor sistema para xestionar un só concerto. Tanto ten, en realidade. O que veu despois, xa coa cervexa na man e Nao sobre o escenario, arrasou con todo. Trinta e tantos temas, colaboracións coma trebóns nunha tempestade que deu caña cando tiña que dala e freou cando o ambiente o pedía, fundindo os de arriba e os de baixo nun mesmo pulso. Houbo mensaxes directas, coma sempre, unha produción coidada coma nunca e a lírica precisa para facer deste derradeiro concerto unha rocha no mar da lembranza. «Escribo cartas para desaparecer, entre as súas follas atoparme e renacer, escribo cartas pra iñorar e comprender, cartas no caderno». Versos para un tempo cumprido.