El estradense que escapó del frío

Rocío García Martínez
rocío garcía A ESTRADA / LA VOZ

A ESTRADA

cedida

Cansado de la rutina, las prisas y el «hiperconsumismo» lo dejó todo para vivir sin ataduras en Vila de Poetas

15 feb 2018 . Actualizado a las 05:00 h.

Nada más verle por el Skype a uno se le ponen los dientes largos. Fran Ameijeiras desayuna en manga corta en un porche rodeado de vegetación exuberante. Al fondo, en un cartel se lee: «Seu sorriso vale um poema». La imagen de por sí transmite paz. «Que abrigados estades por aí», saluda irónico el estradense. Y en el inevitable intercambio del parte meteorológico cuenta que en Maranguape, el municipio brasileño en el que reside desde hace un par de años, están a 30 grados.

Para situarse, Maranguape es un concello del tamaño de A Estrada a 20 kilómetros de la ciudad de Fortaleza, una megaurbe con más de tres millones de almas en la que menos de la mitad de la población vive a todo tren en el centro y el resto levanta infraviviendas por donde puede.

¿Y cómo acaba un estradense en Maranguape? Por culpa de la música brasileira y por un proceso de reseteo mental. «A miña historia con Brasil comezou coa música brasileira. Eu sempre escoitei moita música e, un día, cansado de toda a música anglosaxona que era a única que me chegaba, caeu na miñas mans o disco de Vinicius de Moraes En La Fusa con Maria Creuza y Toquinho. A partir de aí comecei a procurar música brasileira», comenta. A fuerza de escuchar a Chico Buarque, a Fran se le fue metiendo Brasil en el alma.

Pero aún tardó años en pisarlo. Cuando empezó a viajar, el estradense tiró hacia el continente africano. «As miñas primeiras viaxes estiveron moi ligadas á lectura. Daquela lía moito sobre África e estiven en Burkina Faso, en Mali, en Senegal ou en Marrocos. En Marrocos, sete veces. Cheguei a ir máis de unha vez no ano. Era un mundo totalmente diferente e estaba ahí ao lado. Para min, era chegar a Marrakech e estar noutro planeta», cuenta. Después lo sedujeron Turquía o Irán. Pero todo quedó atrás con su primer viaje a Sudamérica. «A primeira viaxe foi a Ecuador. Alí descubrín un mundo diferente pero máis accesible. Ó non ter a barreira do idioma podía chegar a calquera lugar», explica. Estuvo dos veces en Ecuador y una en Venezuela.

En Brasil no aterrizó hasta el 2005. Fue por mediación del teatro. Fran tenía muchas tablas a sus espaldas. Se inició en la Escola de Teatro Municipal de A Estrada, fue cofundador de Os Tirinautas y estuvo en un grupo informal de payasos con los que viajaba a zonas en conflicto como Chiapas. Luego daría vida a Bandullo azul -con Fran Campos- y al mago-clown Mentalini.

A Brasil fue para aprender del dramaturgo Augusto Boal, fundador del Teatro do Oprimido. Esos meses en Río cambiaron su forma de ver la vida. «Foi toda unha reeducación. Eu chegaba con certa experiencia no teatro e na vida, pero estar alí fíxome pensar en moitas cousas», comenta. «Fíxome sentirme un branquiño europeo privilexiado con moitas ganas de axudar pero que era un auténtico inconsciente. Foi un recomezo», explica.

De esa experiencia nacieron el grupo gallego de Teatro del Oprimido 100 Tolas y las dificultades de Fran para seguir instalado en la rutina. Cinco viajes a Brasil después, Fran hizo lo que otros solo sueñan. Aparcó su vida y se fue allá buscando una nueva.

Y la encontró enseguida. «Cheguei aquí con un contacto que fixera nunha viaxe e ós dous días eran familia», dice refiriéndose a la decena de personas con las que comparte su día a día. «Eles tiñan un centro autoxestionado nunha antiga fábrica en Fortaleza que se chamaba Templo da Poesía. Nel reuníanse poetas, músicos e xente vinculada ós movementos sociais», explica Fran. Allí fue donde se forjó la idea de crear la Vila de Poetas en la que ahora viven. ¿Y qué viene siendo?, se pregunta uno desde la orilla neoliberalista. «É un grupo de persoas que deciden ir vivir xuntas de xeito comunitario colocando no centro da vivencia a cultura dos coidados mutuos e do respeto á natureza e ós animais», explica Fran. «O obxectivo é crear fendas no sistema neoliberal global onde se demostre que hai vida máis alá do hiperconsumo, dunha sociedade competitiva e do individualismo. En realidade é un lugar de experimentación. Unha Universidade sobre comunitarismo», cuenta.

Instalado en esa filosofía, Fran vive feliz. «Me sinto galego, quero moito á miña terra e añoro á miña familia e amigos, pero morriña non teño. Teño 45 anos e 43 e medio vivinos en Galicia. Agora síntome parte de aquí. Brasil aínda me debe máis tempo», dice.