Marcos Sesar: «Non entendo a vida sen o fútbol sala»

David Cofán Mazás
David cofán A ESTRADA / LA VOZ

DEZA

E CUIÑA

Ha vivido todas las etapas de este deporte en A Estrada con una carrera de más de veinte años

06 dic 2021 . Actualizado a las 05:00 h.

Marcos Sesar (A Estrada, 1982) es sinónimo de fútbol sala en A Estrada. Con casi 40 años todavía se encuentra en activo, aunque ya planea colgar las botas el año que viene. De cualquier manera, él estuvo presente en todos los equipos que se formaron en la localidad desde que este deporte apareció en la zona, tanto en los momentos álgidos con dos ascensos a Segunda División, como en las horas bajas. Toda una referencia del deporte local que todavía no tiene claro cómo se puede vivir sin estar ligado a su amado Futsal.

Sin embargo su primera aproximación al deporte fue con el fútbol a la edad de 5 años. «Eu e Tinto eramos os máis pequenos que empezabamos a xogar co Estradense naquela época. Adestrabamos cos xuvenís, porque ata o ano seguinte non houbo categorías inferiores», explica. Como delantero, siguió ligado a los rojillos hasta la categoría cadete, pasándose al Callobre en juvenil de primer año. Paralelamente, su padre estaba conformando el primer equipo de fútbol sala del municipio, el Enredo. «O meu pai era o presidente do club, así que baixaba con el aos adestramentos e participaba. Como andaban escasos de xente fixéronme ficha e xa quedei alí», recuerda.

Desde entonces no tuvo dudas, este era su mundo. «O primeiro ano case non xogaba, pero a partir de aí foi todo máis serio. O segundo ano conseguimos ascender e nese momento foi o bum do fútbol sala na Estrada», afirma. La afluencia al Coto Ferreiro y los éxitos deportivos iban de la mano, llegando a alcanzar dos ascensos de manera consecutiva a la Segunda División. Marcos recuerda esas épocas con cariño, pero reconoce que antes de los ascensos el ambiente ya era impresionante. «Todo o mundo quedouse coa afección que ía ao Reale. Pero antes, cando aínda estabamos en Terceira, é a época na que eu vivín máis ambiente no pavillón, era terrible. A xente identificábase co equipo porque eramos todos da Estrada. Estaba Gica, Fabián, Jorge Barros. Eramos o equipo do pobo», asegura.

Sin embargo esa época terminó de manera abrupta. En ambas ocasiones no pudieron materializar el ascenso en los despachos y el equipo se acabó deshaciendo, desapareciendo el fútbol sala en la localidad. «Nese momento eu marchei a xogar fora, no Leis, en Vilagarcía e en Marín», comenta Marcos, que tiene una idea clara de los motivos que llevaron a la quiebra del club.

«O problema ven dende que meu pai, que en paz descanse, creou o club, porque nunca houbo base. Sempre sobreviamos grazas aos xogadores que chegaban da vila ou de Santiago. Cando viron que se podía chegar máis arriba chegou unha inxección de cartos moi importante de Galisec e Reale. Non digo que se malgastaran, pero fíxose unha aposta que non tiña continuidade, e tampouco fora dos cartos porque non houbo base. Era moi difícil ter sempre un patrocinador disposto a un desembolso fortísimo e iso é algo que pasou en Santiago co Autos Lobelle», afirma.

Sin embargo, después de tocar fondo, el fútbol sala volvió a resurgir en A Estrada, y cómo no, con Marcos presente en el proceso. Una reconstrucción que tiene presente el pasado y cómo no volver a repetirlo, sin grandes pretensiones y poniendo dedicación y cariño a la base. «Agora é cando mellor vexo o futuro do fútbol sala na Estrada. Dende que Rafa —presidente del A Estrada Futsal­— o refundou e despois Álex García e Reboredo colleran os mandos, aí xa se creou unha base e empezaron a ter equipos de infantís, cadetes, xuvenís e mesmo debutaron rapaces no primeiro equipo», sostiene. Pero este crecimiento no es solo en las categorías inferiores, Marcos indica que «no primeiro equipo non se deixan levar porque esteamos en Segunda B e haxa que dar un paso máis. As cousas xa virán. A clave é que somos un grupo dende a directiva ata os xogadores. Ten moito mérito e temos asumido que se hai que descender, descendese. Non pasa nada», asegura.

Con 39 años, Marcos medita su retirada. Para él será difícil porque no recuerda otro día a día que no sea compaginar los entrenamientos con el trabajo y la familia. «Dende que teño dous nenos é diferente, pero sigo tendo gañas de xogar e síntome ben fisicamente. Aínda así, creo que vai ser o meu último ano, é o momento de que a xente nova entre no equipo. De todos modos, vai ser duro deixalo, despois da miña muller e os meus fillos, o fútbol sala é a miña vida, non entendo sen el», dice. Sin embargo esto no significaría un adiós definitivo a este deporte. Asegura que le gustaría seguir ligado al A Estrada Futsal, aunque quizás no como técnico del club.

Durante varias temporadas Sesar estuvo al mando del primer equipo cuando este militaba en Tercera, así como del conjunto femenino posteriormente. «Saqueime o título de adestrador e adestrei a algúns dos meus actuais compañeiros. Foi unha experiencia moi boa, pero non ten nada que ver. Gústame si, pero non me chama tanto. Disfrútase máis xogando. De feito aos meus xogadores dicíalles que non me chamaran adestrador, eu era un xogador máis coma eles», apunta.