Roberto Vilar: «Nate Davis para min era Deus»

Roberto Vilar (Xove, 1971) pode estar falando horas de baloncesto. En serio. É unha das súas paixóns, sabe saboreala.

—Como se definiría en poucas palabras?

—A definición que emprego sempre, porque non atopo outra mellor, é a de pintamonas. Encántame facer tolemias, abúrreme a seriedade. Vexo un tío con traxe e garabata e dáme que sospeitar.

—De aí un pregón no que saudou primeiro ás autoridades e despois ás persoas, supoño.

—Conste que agora hai menos xente con traxe e garabata. Eu fíome do que fai o parvo, do que está liberado. Son un tipo ao que lle gusta pintar a mona e non tomarme isto demasiado en serio.

—Como é a súa relación co baloncesto?

—É unha das cousas mais importantes da miña vida. A televisión e máis o baloncesto. Nacín nunha aldea na que non me gustaba a aldea, nin o colexio, nin as vacas. A miña medicina era o baloncesto. Vía partidos na televisión co meu avó. Xogaba ao baloncesto no colexio. Non me adaptei ben ao instituto e a miña medicina seguiu sendo o baloncesto. Foi o que me daba esperanza. O meu soño era ser xogador profesional de baloncesto. Aí atopaba o meu sitio.

—E tocoulle estar preto do OAR, do Breogán e do Obradoiro nos seus mellores momentos.

—Hai varias cousas que me marcaron. Meu primo xogaba nos xuvenís do OAR, con Valentín Ruano e Piñeiro. De pequeniño levábame meu tío aos partidos do OAR na Malata. Vin alí a Nate Davis. Sentábanme detrás dunha canastra. Alí vin a Deus antes de que existira Jordan. Unha vez, nun quecemento, Davis chamoume e deume o balón para que lanzara un tiro. Iso cambioume para sempre, sentinme importante. Que ese tipo, que para min era Deus, porque voaba, non camiñaba, voaba... A partir de aí metéuseme o baloncesto.

—Alcumábano Robinson?

—Si. Gustábame moito un xogador do Madrid que se chamaba Wayne Robinson. Quería a súa camiseta, co número catro, pero non había cartos para mercala. Miña nai comprou una camiseta de tiras, branca, recortou un catro cunha tea e coseuno. Chamábanme Robinson. Agora é un predicador en Estados Unidos. Hai dous anos, un gran amigo meu contactou con el, contoulle a miña historia e Robinson mandoume unha camiseta súa e un póster firmado.

—Chegou a probar na canteira do OAR?

—Con catorce anos quería ir ás probas, pero meus pais non me deixaban. Eran un sábado. Roubei a moto do meu avó en Xove e funme a Ferrol en Vespino. Saín ás seis da mañá. Paseinas. Estiven adestrando un par de meses, pero alí eran todos máis altos ca min e todos tiraban mellor. Vin que non era para min.

—Tamén gozou do Breogán.

—Vin a Charly Bell. Teño a sorte de ser amigo de Pete Mickeal, un tío excepcional. As afeccións do OAR, do Breo, do Obra... Son excepcionais. Mire a sorte que teño de gozar desas tres afeccións. Gocei moito en Lugo e despois do Obra. Son amigo de Moncho Fernández, tamén de Moncho López, un gran tipo.

—En Sar foi speaker. Se lle pido que complete a frase «Volando voy, volando vengo....»

—Deron Washington. Encántanme os xogadores que levantan á xente da butaca. A veces dígolle a Moncho que boto de menos xente que levante non ao afeccionado, aos nenos. E Washington facíao. Con Nate Davis flipábamos. E con Mickael.

—Os deportistas teñen máis sentido do humor que os políticos?

—Máis vale. Os políticos, sentido do humor teñen moi pouco. E non o sacan moito.

—Diría que Ana Peleteiro fai máis polo galego que calquera campaña?

—Ana Peleteiro fai moito por moitas cousas. Fai moito polo idioma, polo país, polo deporte, pola xente... O que conseguiu esa rapaza vindo dunha aldea de Ribeira é tremendo. Practicar triple salto e ir de invitada a programas de prime time é dunha complicación extrema.

—O humor galego e distinto a todos?

—Creo que é superior a todos. Sánchez Dragó dicía: Andalucía ten sentido do chiste, sentido do humor teno Galicia. Estou completamente de acordo.

—Como o definiría?

—Sempre tiro dun chiste que fixo meu pai. Estabamos comendo e saía na televisión a noticia dunha persoa á que lle tocaran unha morea de millóns. Dille miña nai ao meu pai: Xuxo, se eu fora rica, ¿quereríasme máis? E dille meu pai: non tería por que quererte menos. Iso é o humor galego. So o temos nos.

En curto

Roberto Vilar manéxase igual coas largas que coas curtas.

—Un viño que recomende?

—O viño mellor que hai para min é a cervexa.

—Unha esquina de Galicia?

—Hai unha parte pequena de Galicia que recomendo ir visitar, en New Jersey. Hai 15.000 galegos alí. Sona o himno e cáenche as bágoas. Alí vin a Pau Gasol xogando cos Lakers diante dos Nets. Berráballe desde a grada, e nin caso. Empecei a dicir Pepe Casal, virou e achegouse. Levoume para que vise o partido desde detrás do banco, presentoume a Kobe Bryant, regaloume unha camiseta...

—Ábrese a cortina e aparecen Casado e Ayuso. Título?

—Aquí hai negocio. Todo é un negocio, por desgraza. Igual que a guerra de Ucraína, incluso a pandemia...

—A quen invitaría ao seu programa, sen pensalo?

—Ao rei emérito, seguro. Non para falar de política nin nada, para rirnos. Tiven a sorte de comer un día con el e rinme moitísimo. O que fixo non está mal, está peor que mal. Pero como invitado sería espectacular.

—Land Rober é un xogo de palabras?

—Había que buscar un nome e foi idea dun guionista. Ven sendo algo así como Terra de Róber, pero non o puidemos rexistrar pola similitude fonética coa marca de coches. Déixanos que o usemos, pero non que o rexistremos.

—Un chiste curto?

—Un de Castelao, que nos define como país. Dille unha señora a outra: Antonia, hai uns días atopeime co teu marido o non me recoñeceu. E respóndelle, si, xa mo dixo el.

---

---

---