Naquela época incomparable dos primeiros oitenta, este menda, estudante en Compostela, xuntouse cunha tropa de farsantes, a metade da cidade herculina e a outra da olívica (xa
vostede poderá imaxinar…), resultando que, de feito, o único de pueblo era eu, circunstancia que daba pé a non poucas chufas e coñas por parte daquela panda de urbanitas. Por poñer un caso, e para graduar o alcance desas burlas, o meu sempre lembrado Alberto, coruño de pata negra, poñendo o dedo na chaga, chamaba pailana á lingua galega (eran tempos nos que a irreverencia non fora aínda fagocitada pola corrección política). O mesmo Alberto, tocado, como se ve, de certa vea xenial, deu en evocar a canción do ColaCao cada vez que a basca coincidía, nas nosas odiseas nocturnas, co músico Emilio Cao nalgún dos pubs da cidade. Poña vostede a melodía: «Es Emilio Cao desayuno y merienda…». Eu confésolle que a duras penas transixía coa permanente iconoclastia desta panda de botarates, pero, en fin, ía o comido polo servido, porque, o que é pasar, pasabámolo, como diría Xanciño o Bocas, de moita hostia.
A interacción de influencias e estímulos que experimentamos durante a vida vaise facendo máis e máis confusa co paso dos anos, ata o punto de non sabermos xa determinar que fundamento ten que nos guste isto ou nos desagrade aquilo. No meu caso, o LP de Emilio Cao Fonte do Araño (1977) supuxo, para a celtofilia de que fun vítima na primeira mocidade, un impacto emocional dun grao que, logo, poucas músicas máis me provocaron. Cando sentín o delicado debuxo da arpa sobre a rítmica percusión, tan familiar, da Pandeirada de Nebra, crin caer de cu, abalado de espellismos atlánticos e fadas boreais. Tras a inoculación do virus céltico con Live in Dublin de Alan Stivell, dei en renderme á melancolía pensando que nada semellante podería xurdir en Galicia. Ata Fonte do Araño. Naqueles días ía e volvía ao vinilo ata percibir que as súas melodías colmaban, na súa rotunda orixinalidade, os anceios dun rapaz de pencas e pelo roxo, aprendiz de gaita e persuadido dunha, tan xurdia como indescifrable, raizame gaélica. Obrigado, ex toto corde, Emilio.