Hoxe (eu seino ben) unha biblioteca é un herdo envelenado, un mamotreto molesto, que esixe coidados, ocupa moito e ninguén quere. Pero houbo un tempo (eu seino ben) en que unha biblioteca era un mapa do mundo, onde cada individuo tiña unha camisa mnemónica propia e intransferible, cosida con códigos e segredos para lubricaren a alma, tónicos para a intelixencia, máquinas da mente con que alimentar a razón ou a vesania. Unha biblioteca era un frío deserto gris ou unha foresta luxuriante, inzada de perigos, que poñía medo. Unha biblioteca tamén era unha xerarquía, onde ningún individuo tiña o mesmo valor, nin o mesmo peso, nin inspiraba o mesmo afecto ca outro. Nunha biblioteca, o poeta, inspiradísimo, conversaba cos defuntos e escoitaba cos ollos os mortos, pois, ante todo, unha biblioteca era un sancta sanctorum onde toda metáfora tiña asento, toda reverencia espazo, ocasión todo coñecemento, toda luz e toda sombra o seu momento. Hai, entre os espectros e saudades do tempo, deambulando entre vellos libracos, papeis de trapo e volumes estantarelados, un cativo de pelo roxo e pencas que un día lembrará, coa melancolía da clepsidra, o arrecendo dunha biblioteca pública onde vivían Haddock e Tintín, Marsupilami, Jean Valjean, o último dos mohicanos, Asurancetúrix e Cedric o saxón. Aquel cativo coceu o seu amor aos libros ao lume de merendas de pan de molete e chocolate duro, nun mundo en branco e negro onde o universo era municipal, malia unidades de destino chamadas a máis grandes alcances.
Latexaba nunha biblioteca o consello dos amigos, verdadeiros uns, prudentes e asisados, falsos e mentireiros outros, como un espellismo. Unha biblioteca vivía espiritualmente, palpitaba e medraba na medida do amor de quen a alimentaba, como as plantas en maceta. Non existe intelixencia nin armadura dixital capaz de conter tanta vida nin de alentar tanto sentimento, pois, como todo o que é tanxible e imperfecto, toda biblioteca está chamada a desaparecer. Como os escravos do mundo antigo, tamén as bibliotecas se herdan e, tamén como os escravos, os seus individuos agardan unha manumisión que acaso nunca chegue.