Momento de comuñón colectiva ante a beleza da natureza: a alianza de amigos é posible
Os instrumentos convencionais actúan en Nihil como nexo, como transición entre dous mundos, o das máquinas e o do ser humano. Aínda que cos ruídos e a distancia os músicos perden a referencia dos compañeiros, tentan corrixir esa circunstancia porque no feito da música acústica un instrumento sempre busca o acubillo dos outros, para tocar xuntos. «Non temos tempo para escoitarnos, para escoitar ao outro, e nesta ópera o público ten dificultade para percibir con nitidez. Nunca pode haber unha escoita ideal no párking exterior no Gaiás, porque é o que ocorre na realidade, non podemos coa dimensión da desproporción, non alcanzamos a gobernar as nosas vidas neste exceso», describe Ramón Souto.
Isto acádase grazas a elementos non musicais (golpes sobre tubos, láminas, ferros, cinta transportadora, tapas de alcantarillado, perdigóns que caen sobre un bombo) que acaban traducidos ao musical, todo se converte en música. A monotonía tortuosa dos sons subliña esa sensación de que «a vida non pasa, as emoción se aprazan, xa non vibramos». «Os teléfonos intelixentes sinalan cara o transhumanismo, son extensións das persoas, condicionan ata o noso sentido espacial, perdemos o vínculo coa realidade, aínda que nos axuden limitan a nosa experiencia: o feito de perderse sen GPS fai que establezas referencias para ubicarte», constata o autor.
