Estes días, relata, acórdase moito dos nenos da guerra de Ucraína, «con eses ollos tan abertos, de incomprensión, de medo, con esas cariñas de terror, que non comprenden, que se ven sós, desamparados», evoca con emoción.
Ademais do diván, a ela axudouna «a proximidade da natureza, esa conexión coa capacidade de amor, sosego, luz, xenerosidade, harmonía e gozo que agocha». Por iso tamén o seu verso é un chamamento reivindicativo a que «non hai que darlle as costas ao reino animal e ao reino vexetal: debemos regresar á terra e deixar de tratala tan soberbiamente, de agredila».