Si, é certo; Castelao non entendeu a Picasso, pero que ninguén se engane. Castelao posuía unha exquisita sensibilidade artística e o Diario 1921 está cheo de xuízos atinados que os seus detractores non percibiron por pura ignorancia. Cando di, socarrón: «Xa sei o que é o dadaísmo. O dadaísmo non é nada; o dadaísmo é facer nada con nada e é peor que nada», está adiantándose en 25 anos a Grosz, o gran debuxante alemán que fora responsable de publicidade do movemento dadaísta e deixou escrito nas Memorias: «Moitos críticos, encirrados en seguir a moda, eloxiaban esta bulra e comentaban as pezas moi en serio. Só o pobo chan, o que non entende de arte, reaxía dun xeito normal e dicía que as obras de arte dadaísta eran unha merda. E tiñan toda a razón».
Desde o asombro e o respecto, Castelao chegou a entender cada vez mellor a Van Gogh, Cézanne, Gauguin, Beckman, Franz Marc, Redon, Van Dongen… Gorentouse coa colectiva de artistas rusos vencellados ao teatro, que lle pareceu a máis interesante de cantas vira na súa vida, e eloxiou a Leon Bakst, Alexandre Benois, Eugéne Chiriaeff, Nathalie Gontcharova, Alexander Jacovleff, Nicolás Remisoff…, que aínda non eran coñecidos. Tamén valorou a habelencia de Max Klinger coa plumiña e a augada; o talento e a creatividade de Arnold Böcklin. En Bélxica descubriu a Franz von Lenbach, e gustoulle; e en Berlín a Fran von Stuck, que lle causou gratísima impresión.
