A forza da proposta vital do veterano fotógrafo e creador londiniense enche o CGAC
30 oct 2021 . Actualizado a las 05:00 h.O encontro entre arte e andaina fundamenta a proposta do creador británico Hamish Fulton (Londres, 1946). El mesmo advirte que medrou no nordeste de Inglaterra nun tempo en que os nenos ían camiñando a todas partes e no que non todos os adultos posuían un coche. Algo similar ocorreu no seu fogar coa televisión. Foi desta maneira como, di, pertence a unha xeración á que a descuberta da arte salvou a vida. Iso e, engade, a lectura da biografía do cheiene Pata de Pau, que, anota, máis alá da conquista militar e da industrialización, serviulle para lembrar «a íntima relación entre cazadores e recolectores, por unha banda, e a natureza como un todo, por outra».
Estes vimbios tecen o ideario de Fulton, que o CGAC (Centro Galego de Arte Contemporánea) amosa na exposición Hamish Fulton. Walking East, na que aflora, entre outros aspectos, a importancia que o Camiño de Santiago ten na súa obra e tamén como feito estético e artístico. Unha proposta vital cuxa forza enche a planta baixa e o soto do edificio concibido polo arquitecto portugués Álvaro Siza.
«A arte contemporánea non ten que ser sempre autorreferencial nin obsesionarse constantemente cos materiais; tamén pode referirse aos acontecementos e ás circunstancias da vida mesma. Tal e como a vexo, a arte que eu practico é un comentario sobre a maneira en que vivimos hoxe en día», asegura Fulton, que ben podería ter falado de «comentario crítico».
A reflexión e a contemplación -asociadas con frecuencia ao feito de andar- moven a creación do fotógrafo británico, preocupado de sempre por temas como o espolio das terras tribais polo Goberno de EE.UU. ou a destrución da natureza polas ansias febrís do home polo enriquecemento meramente economicista. «As miñas camiñadas gardan relación entre elas, desde a primeira ata a máis recente. Estou especializado en camiñar, que é unha acción física, non unha técnica artística convencional. O cal non nega a existencia física das miñas exposicións. Simplemente quero salientar a temática, non os medios artísticos. O que importa é sobre que trata, non a aparencia», argumenta este heterodoxo artista filósofo.
Formado na Saint Martin’s School of Art de Londres, leva desde 1969 realizando camiñadas por distintas paraxes do planeta: percorreu a península Ibérica de costa a costa en varias ocasións, visitou case toda Europa, Canadá, EE.UU., México e Australia, e camiñou polas montañas da India e do Nepal, entre outros moitos lugares. Detrás desta exposición do CGAC está o proxecto de itinerario que partiu de Fisterra cara a Santiago, Pamplona, Roncesvalles e Hendaia. Desde hai algúns anos vai enlazando andainas do pasado con novas empresas, entendendo o seu labor como unha unidade que se vai actualizando continuamente.
A súa produción caracterízase pola combinación de imaxe e texto, xuntos na mesma obra ou de maneira independente, co obxectivo de transmitirlle ao espectador as sensacións que espertaron nel os elementos atopados na súa camiñada, subliña o CGAC. A súa fotografía non se limita á reprodución documental dunha acción realizada con anterioridade, senón que é parte integral do proxecto, tanto na súa conceptualización como na realización e o modo de exposición.
A fotografía -o acto fotográfico, máis exactamente- intégrase nesta arte tan singular da marcha, acompáñao e fecúndao ata a exhibición final das tomas, que non se limitan a mostrar a paisaxe explorada senón que intentan traducir unha modalidade do espírito e da sensibilidade do camiñante. Así, busca provocar no espectador unha mirada crítica cara ao contorno e os ecosistemas ameazados por un progreso que non ten en conta a preservación da natureza e as culturas asociadas a ela.
A mostra inclúe unha selección de imaxes procedentes doutros proxectos alén da ruta xacobea, e por primeira vez todo o conxunto de obra seriada producido ao longo da súa traxectoria artística.