«Nunca sabes, non podes adiviñar, que unha ollada vai ser a derradeira»
«Pero hai un intervalo estraño entre a inspiración / e a expiración, / como o dente gastado dunha máquina antiga, / unha tea esgaza, / unha serpe que esquece como mudar de pel. / Como se recoñece a derradeira vez?», di un dos poemas de Tempo fósil. «É unha das miñas obsesións», recoñece Pilar Pallarés. «Nunca sabes, non podes adiviñar, que a ollada a unha persoa, a un animal, a unha paisaxe, vai ser a derradeira. O libro é tentar crer que ese algo máis existe, aínda que sexa un mundo case subterráneo, fosilizado», engade a escritora.
Por unha serie de trasacordos telefónicos, Pallarés non puido coller a chamada oficial que lle comunicaba a concesión do premio e foi o seu editor, Antón Lopo, por quen soubo do fallo. De primeiras, a poeta pensaba que se trataba doutra cuestión, unha escolma de Ricardo Carvalho Calero, a quen se lle dedica o Día das Letras Galegas o vindeiro ano. «Como ten que saír proximamente pensei que chamaba por iso», lembra. Trátase, ademais, dun proxecto que naceu canda Chan da pólvora, hai arredor de tres anos, polo que é anterior á designación de Carvalho para o 17 de maio. «Fun alumna del o derradeiro ano que impartiu aulas. Continúa a ser o mestre», describe Pallarés na web da Asociación de Escritores en Lingua Galega, que recentemente a homenaxeou como socia de honra.
