O músico, a piques de facer os 50 anos, sacou outro disco vinculado ás súas experiencias no Amazonas
18 jun 2019 . Actualizado a las 16:41 h.Unha hora con Tonhito de Poi (Ribeira, 1969) é moito. Pero moito, eh? Fala, ri, canta, bracea... Nun hotel de Santiago explica as súas experiencias na selva amazónica, que protagoniza o seu último disco e boa parte da conversa. Tonhito non defrauda: é o que todos pensamos que é. Ocupa tanto espazo que, cando se vai, nótase un baleiro.
-O seu novo disco, «Non hai onde esconderse», está moi influenciado pola selva amazónica...
-Xa fixen tres viaxes de varios meses e penso que ir á selva faime mellor músico.
-Cando foi a primeira vez?
-No 2012. Xa dera unha volta ao mundo, atravesara Panamá, estivera no Brasil... Pero ir á selva virxe é outro tema. É como ir a Marte, unha aventura de verdade. Na selva hai sinfonías que se escoitan de noite. Volvín hai dous anos, que foi o tempo que me levou facer este traballo.
-Di que o forma un disco, un libro e unha cervexa... Que funciona mellor?
-A cervexa, ha, ha. Cando foi a presentación igual se venderon 50 discos, e as cervexas acabáronse todas e fixérase un barril especial de 2.500 litros. Ten un ingrediente da selva que se chama açaí. Pero estou moi contento co disco.
-Xa está a piques de facer os 50. Algunha conclusión?
-Iso non me afecta. Fisicamente atópome mellor ca nunca. Cada vez estou máis forte e máis atento. Eu fago o Desafío Illas Cíes, nado ata Vigo... Co meu pelexo pódense facer botas campeiras.
-Fará unha boa festa...
-Non son moi bo organizando eventos, ha, ha. Farei un concerto para os amigos.
-Xa é hora de que deixen de chamarlle Tonhito...
-Cada vez me gusta máis. Cando sacamos o primeiro disco démonos conta de que podiamos chamarnos como quixeramos. Eu pensei en poñerme Kevin Joshua, ha, ha. Ao final decidinme polo nome polo que me chamaran toda a vida.
-E segue cos Heredeiros da Crus...
-Si. E imos sacar un disco brutal, que vai ser o mellor da súa historia.
-Houbo un momento que, con todos aqueles grupos, parecía que viña algo novo.
-Foi cando os medios apostaron polo noso. O Xabarín foi moi importante. Suso Iglesias colleu a toda a rapazada, fíxolles videoclips e sacounos ao mundo. Nós pasamos de tocar enriba dos amplis por unhas cervexas a termos un caché. Ata xerou unha industria.
-Pero foi unha ilusión.
-Porque non houbo continuidade. Se a houbera non teriamos que darlle dez mil euros a ninguén para que viñera facer un playback aquí.
-Diría que houbo unha involución dende aquela?
-Iso é indiscutible. A todos os niveis. Por exemplo, eu sempre me baño en bólas. Para min é ridículo ir con roupa a bañarme, non lle parece?
-Continúe, continúe.
-Antes había cantidade de praias nudistas e agora cada vez hai menos. Xa só por iso...
-Vostede foi patrón de barco.
-Aínda o son. Iso non se quita. Agora igual me espicho na primeira curva, pero si, estiven navegando.
-Pescando.
-Cale a boca, que aínda teño pesadelos con iso. É un traballo terrible. Xa só o non durmir é tremendo.
-No rock and roll tamén se dorme pouco.
-Pero é distinto. Imaxina traballar con extenuación durante 30 ou 40 horas seguidas polo que sexa, e logo vaste deitar e á media hora xa te chaman outra vez... Estálache a cabeza. O de non durmir é moi serio. E logo, eu estudei unha cousa que só vale para navegar. Un patrón en terra non serve de nada. E verme abocado a aquel traballo para toda a miña vida... doíame na alma.
-Cal foi o día no que máis se divertiu?
-Sen dúbida, unha viaxe que fixen co batería de Los Suaves ata Asturias. Eu non o coñecía apenas e non me podía imaxinar o simpático que era. Estiven rindo toda a viaxe.
-E cal foi o concerto que non esquecerá?
-A primeira vez en Castrelos. Pasamos de tocar en bares para apenas trinta persoas a facelo en Castrelos.
-Coñece algo mellor que o sexo?
-Mmmm... [Fai que o pensa]. Non, ha, ha.
-Defínase en poucas palabras.
-Aprendiz de bruxo.
-E agora, Galicia.
-O centro do universo.
-Que lle recomendaría visitar a un amigo que non coñecera Galicia?
-Que subise ao Pindo e que se mergullase en Sálvora.
-Que lle gusta facer cando non traballa?
-Eu son un explorador. Encántame descubrir cousas, a nivel musical e... a música é o que me guía.
-Celta ou Dépor.
-Non son nada amigo do fútbol. Dáme igual froita que verdura.
-De que se arrepinte?
-Realmente de nada. Se son o que son é grazas a todo o que fixen.
-Dígame unha canción.
-The trooper, de Iron Maiden. Foi a canción que me cambiou, a que me decidiu a facer rock and roll.
-Que é o máis importante na vida?
-Estar atento.