Poesía e política
O director sostén que a súa película «non é política, é poética, pero sendo poética é máis política». Unha historia «pertinente», xa que os lumes e o que Laxe denomina «o holocausto do rural» están a propiciar un xeito de «rabia colectiva» arredor destas cuestións. «O meu cometido como artista é estilizar esa rabia, depurala, ir máis alá», reflexiona.
Este escenario galego fai que o cineasta estea dobremente contento de que se poida ver en Cannes, xa que os seus devanceiros son orixinarios dos Ancares e el mesmo di, entre sorrisos, que a súa «sensibilidade é moi da montaña, bruta, dionisíaca». Laxe é consciente de que desta vez non xogaba a favor o exotismo que algúns poderían ver en Todos vós sodes capitáns e Mimosas, rodadas en Marrocos, mentres que un entorno rural europeo soaría a visto a moitos. O director tampouco quería caer en «costumismos ou lugares comúns». Aínda así, houbo xente que lle preguntaba se o que se vía en O que arde eran os Balcáns ou o Cáucaso, dúbidas que poñían de relevo o descoñecemento sobre o verdadeiro emprazamento do filme. Outra vantaxe é que, independentemente do lugar, a historia que se narra é universal, coma se Abbas Kiarostami cambiase o Irán de A través das oliveiras por castiñeiros do Courel, ou as circunstancias dos campesiños franceses que relatou John Berger en Porca terra tamén son as dos seus homólogos galegos. «Esa sensibilidade humana, esa xeometría das almas, é igual en todas partes», conclúe o director.
