El manuscrito se relaciona con el monasterio de Santa Clara de Allariz
16 abr 2019 . Actualizado a las 05:00 h.El hallazgo de la autoría de Bernardo de Brihuega de un bifolio guardado en el Arquivo Histórico Provincial de Ourense supone una corroboración de la importancia del fondo medieval que alberga el registro. «Supera os cen fragmentos de diferente procedencia, mais por riba de todo monacal», señala el principal investigador del trabajo Ricardo Pichel, de la Universidad de Alcalá.
Poco se sabe de quién fue Bernardo de Brihuega. Lo que sí se pudo confirmar es que fue uno de los pocos colaboradores con los que contó el rey Alfonso X el Sabio en su taller literario. «A relación entre eles era moi estreita. Non son pergamiños vinculados directamente co primeiro, pero si coa súa obra porque Bernardo foi un colaborador moi próximo. E probablemente estes fragmentos foron usados na obra do rei», apunta Pichel.
En el Arquivo Histórico Provincial de Ourense se acaban de identificar dos folios y una hoja suelta de la obra hagiográfica de Bernardo de Brihuega que, según los investigadores, componen uno de los fragmentos en castellano de Vidas y pasiones de los apóstoles, de finales del siglo XIII o comienzos del XIV, y que constituyen el testimonio más antiguo conservado de esta obra, de la que solo se conocían algunas copias tardías. «A verdade é que a obra de Bernardo de Brihuega é bastante descoñecida pero aínda así temos algúns vestixios dalgunhas das cousas que fixo tanto en latín como en castelán ou en portugués. E precisamente dos fragmentos que agora se identificaron consérvase unha copia portuguesa do século XV e XVI. Comparamos os textos e descubrimos que son o mesmo e que coinciden literalmente», señala el investigador.
Dichos fragmentos son parte de la obra Vidas y pasiones de los apóstoles y se corresponden, más concretamente, con varios capítulos de la vida y pasión de Santo Tomás, San Marcos y San Andrés. «Polo que se sabe das características físicas do bifolio pertencían a un códice moito máis amplo pero non se sabe onde está. O que si que está claro é que debía ter relación con Santa Clara de Allariz porque o pergamiño cubría un libro de bens do mosteiro e moi probablemente perderíase o códice nalgún momento», resume el investigador.
«Aínda que está en castelán, é unha obra que foi traída ex profeso a Galicia. Non foi realizada fóra de aquí e alguén a mercou para unha biblioteca privada, senón que quixo cederse ao mosteiro de Allariz a finais do século XIII ou principios do XIV. Non sabemos moi ben por qué, pero non foi unha adquisición froito dunha compra», remata.
