Paula Carballeira: «A min non me contaban contos»

CULTURA

José Manuel Casal

A actriz, escritora e contacontos di que os líderes políticos actuais non son bos contistas porque non saben crear a ilusión de que contan a verdade

22 oct 2019 . Actualizado a las 17:19 h.

Se non fose polo que é, os ollos de Paula Carballeira (Fene, 1972) dominaríano todo. Son azuis e moi clariños. Pero o que de verdade engaiola desta muller é a súa voz, como a xestiona, o que di e o que non di. Leva anos hipnotizando a pequenos (e grandes) por todo o mundo co vello truco de contar cara a cara unha boa historia. Comigo tamén o conseguiu.

-En que está agora?

-Acabo de volver de Porto, de promover un libro de poesía de Edicións Positivas titulado Hai quen escolle os camiños máis longos, e acaba de saír en castelán Bruja y familia. E no teatro estamos cunha coprodución co Centro Dramático Galego que se chama Doppelgänger.

-Ten xa moitos títulos publicados.

-Algúns son de tipo álbum. Cando hai encontros de autor cos nenos, algúns dinme: «Non tardaches moito en escribir isto, eh?». E eu contéstolles que hai que escoller moi ben as palabras, ha, ha.

-En que está máis cómoda? Escribindo, contando contos, interpretando...?

-Gústame moito que haxa público. Escribir é máis solitario. Contando contos ves a reacción inmediata da xente.

-Moita xente xa, moitos nenos.

-No Temple (Cambre) xa veñen os fillos dos nenos que viñan ao principio. Agora veñen cada vez máis pequenos; a media é de 3 ou 4 anos. Unha vez, no teatro achegóuseme unha rapaza de vinte e moitos a darme un abrazo porque estivera nunha biblioteca en Meis cando fixera 8 anos, e eu contáralle un conto especial. Eu non me lembro, pero ela si.

-Emocionante iso, non?

-Moito, pero iso faime pensar: «Que maior son!».

-Ten fillos?

-Non, teño sobriños.

-Contaríalles contos.

-Si. Unha vez viñeron a unha sesión de contacontos e non entendían por que lles contaba contos aos outros nenos que non eran da familia, ha, ha.

-E que opina deses contos que agora dicimos que son sexistas ou irrespectuosos cos animais, racistas, clasistas...?

-O mundo cambiou moito. Pero os contos serven para explicar as relacións humanas, que teñen partes brancas e partes negras. Aínda que eu non podería contar un conto machista. Houbo un momento que se intentou ser tan politicamente correcto que se perdeu a simboloxía dos contos. Pero penso que xa se corrixiu.

-Quen lle contaba os contos a vostede?

-A min non me contaban contos. Miña nai contábame un: A flor de viola. Tamén me comprou un disco con contos: traía La bella durmiente, La gallina Marcelina...

-O que conta contos é un contista...

-Un contista identifícase coa mentira. É distinto nunha actividade artística. Unha vez chamoume meu pai, preocupado, e díxome: «Paula, de que vives?». Contesteille: «Conto contos». E díxome: «Si, pero, de que vives?», ha, ha.

-Tanto móbil, tanta pantalla, tan cedo... dá a impresión de que a maxia de contar un conto desaparece?

-Non desaparece, pero a escoita é distinta. O tempo de atención cada vez é máis pequeno. Estamos moi afeitos á inmediatez. É terrible. Agora non soan os móbiles, pero a xente tenos en silencio e de cando en vez consúltaos: miran o Facebook. Non os escoitas, pero ves a luz da pantalla.

-Manexa moito as redes?

-Só o Facebook. E de xeito profesional. Son un desastre para iso. Nin sequera gardo os contos que invento. Se os esquezo, adeus.

-Quen lle parece mellor contista: Casado, Sánchez, Iglesias, Rivera...?

-Profesionalmente, creo que ningún sabe contar ben. Para contar un conto debes crear a ilusión de que o que estás contando é verdade, e penso que a xente non cre a ningún destes.

-Algunha vez escoiteille que conta contos para acabar cos medos. A que lle ten medo?

-O gran medo que temos cando somos adultos é a morte. Tamén a soidade é un gran temor para min, que ten que ver co medo ao abandono cando es pequeno. O sentido do humor é o que combate os medos.

-Sabe perder o tempo?

-Moi ben. Encántame mirar ao xardín e pensar: «Mira, xa lle saíu outra flor á cerdeira». Pero para min non é perder o tempo, é gañalo.

-Cociña?

-De cando en vez, pero só o que me gusta comer. Póñome moi nerviosa cociñando para xente.

-Celta ou Dépor?

-Nada de fútbol. Isto decepciona moito aos rapaces, porque sempre preguntan catro cousas: de que equipo es, se estás casada, se tes fillos e se tes mascotas.

-Vaia, a min só me faltan dúas!

-Si, ha, ha: non estou casada e non teño mascotas, aínda que vivo con bastantes bichos.

-A ver que catro palabras atopa para definirse.

-Alegre, narradora, faladora e retranqueira.

-Unha canción.

-Tristeza não tem fim, de Maria Creuza.

-Que é o máis importante na vida?

-O sentido do humor. Non a risa.