El taxista que gana Goyas desde Viveiro

Lucía Rey
lucía rey VIVEIRO / LA VOZ

CULTURA

Víctor García, junto al taxi que conduce en Viveiro, y uno de los dos Goyas que ha ganado
Víctor García, junto al taxi que conduce en Viveiro, y uno de los dos Goyas que ha ganado XAIME RAMALLAL

Víctor García compagina su trabajo al volante con la composición musical para películas de animación premiadas

25 mar 2019 . Actualizado a las 05:00 h.

«Eu fago música, programo videoxogos e tamén son taxista, pero podería ser camareiro ou outra cousa». Con esta naturalidad reflexiona Víctor García sobre las facetas tan dispares de un viveirense de 39 años que en la última gala de los premios Mestre Mateo recogió sobre el escenario del Palacio da Ópera de A Coruña el galardón al mejor cortometraje de animación que le otorgó la Academia Galega do Audiovisual a Soy una tumba, dirigido por Khris Cembe y cuya banda sonora compuso él. «Para min o taxi é a cousa máis relaxante das que fago, e moitas veces é coma un choque de realidade, unha forma de poñer os pés no chan e ver o que pasa ao teu redor e os problemas máis cotiás da xente», explica García, que en el mismo día pasa de recoger en la parada de taxis a una pareja de ancianos que tiene consulta en el Hospital Público da Mariña, en Burela, a encerrarse en su estudio con un sintetizador modular para preparar la próxima colaboración con Alberto Vázquez, el director coruñés con quien ya ha ganado dos Goya: por la película Psiconautas, los niños olvidados y por el cortometraje Decorado. Además, suman otra nominación por Sangre de unicornio.

¿Pero cómo colabora un taxista de Viveiro con producciones que alcanzan ese nivel de repercusión y prestigio? «Iso é tamén porque a xente coa que me relaciono ten moitas inquietudes artísticas, e de aí saen este tipo de cousas», comenta García, que es amigo desde niño de Alberto Vázquez. «El pasou a súa infancia en Viveiro porque súa nai e súa avoa son de aquí. Tivemos unha evolución conxunta e temos unha forma de ver as cousas e a arte parecida», arguye Víctor.

Biólogo molecular

Licenciado en Biología Molecular por la Universidade de Santiago, revela que nunca ha llegado a ejercer. «A carreira encantoume e o que aprendín nela aínda me segue achegando cousas, pero preparar as oposicións non ía coa miña forma de traballar o último día. Non teño constancia porque sempre andaba coa cabeza na música e noutras cousas. Ademais, pasaron oito anos sen sacar prazas [de profesor de secundaria] e decidín deixalo», razona el diseñador sonoro, que tuvo su primer grupo de música cuando estudiaba en el instituto de Viveiro.

Con Verano en Lisboa, que formó cuando estudiaba en Compostela, ganó el premio a la mejor maqueta a nivel nacional en un concurso de Radio 3. Más tarde, cuando se mudó a A Coruña tocó en Mano de Obra, también con Vázquez. Y fue estando allí cuando surgió la oportunidad de retornar a Viveiro para hacerse taxista y continuar con una tradición familiar que arrancó en su abuelo y continuaron sus padres, Pepe y Gloria. «A miña muller e máis eu viviamos na Coruña, xubilouse meu pai e dixo que se non colliamos a praza que a vendía, así que dixemos: ‘Trae para acó’; e empezamos a traballar os dous o taxi», comenta. El vehículo de alquiler con conductor le permite tener unos ingresos «un pouco máis estables», puesto que, dice, sería muy complicado vivir en exclusiva de la producción artística.

«Non fago estas cousas por un rédito económico, porque ao final o pouco que gaño nisto reinvístoo no estudo, en maquinarias, instrumentos... Fágoo máis por satisfacer unha curiosidade artística que teño», indica un músico que se define como «experimental».

Además tiene un proyecto personal llamado Death Whistle, con el que, según destaca en su web, explora un «universo musical oscuro, abstracto y melancólico» acompañándolo en el escenario con piezas visuales de creadores como Hans Ritcher, Takeshi Murata o Marcel Duchamp. «Xa estiven tocando no Was Festival de Santiago, no Fanzine Fest da Coruña e por salas de Galicia, en sitios bastante chulos, mesmo teatros. É unha faceta máis», incide.

El videojuego Microbian

¿Lo ha reconocido alguien en el taxi? «

A verdade é que non. Paso bastante desapercibido, teño un perfil bastante baixo, non son nada presuntuoso», admite con humildad. «Si que hai xente, ao mellor clientes habituais aos que lles comentara algo, e si me viron, pero, no que é o día a día, a xente ten moitos problemas para pensar no rapaz este que saíu na TVG dez segundos e lle dedicou un premio ao seu futuro sobriño, que se vai chamar Pepe; non ten moita importancia», bromea García, cuyo proyecto más reciente con Alberto Vázquez es el videojuego Microbian. Salió hace menos de un mes y ha alcanzado las 10.000 descargas diarias.