«Encántame o día que ten 25 horas»

ana abelenda REDACCIÓN / LA VOZ

CULTURA

Pinto & Chinto

A escritora coruñesa, gañadora do Premio Jules Verne 2015, asegura que pensa «moitísimo» na ducha

29 ago 2019 . Actualizado a las 15:52 h.

Andrea Maceiras (A Coruña, 1987) ten palabras e silencios, unha longa melena que non vai cortar, sete libros publicados e un oxalá pendurado da boca. «É a miña palabra favorita. Deixa unha porta aberta cara ao futuro», afirma a gañadora do Premio Jules Verne 2015, de Xerais, por Europa Express. O primeiro Interrail que fixo percorrendo Europa, ao rematar o instituto, foi a viaxe da súa vida. Ela, que debuxa espirais e escoita temas de Extremoduro en bucle, pensa «moitísimo» na ducha. Escribe no baño? «Véxoo un pouco incómodo», despexa.

-Tropezou con moitos libros na vida?

-Con todos os que puiden! E cos que me pareceron bos máis dunha vez. Aínda así, nunca son suficientes. Necesitaría un par de vidas máis para bater, repetir e esnafrarme a gusto.

-Le en zigzag ou entre liñas?

-En diagonal, pero só se vou con présa. Normalmente son unha lectora que se concede poucas liberdades e le ata a última folla. Un bo final pode cambiar o sentido dunha historia.

-Que sabe do silencio?

-Na miña última novela [O que sei do silencio] o silencio aparece reflectido como un elemento negativo, pero en xeral eu non o concibo así. En moitos asuntos non debemos calar, pero o silencio implica calma e reflexión; por iso debería ser sempre previo á palabra.

-Frite, coce ou guisa?

-Non cociño demasiado, nin demasiado ben...

-É salgada ou máis larpeira?

-Declárome fan total e incondicional do chocolate.

-Hai noticias recorrentes. Algo que dicir sobre o cambio de hora?

-Encántame o día que ten 25 horas! E detesto o que ten 23.

-Entón, seguimos co cambio horario para manter o pracer de gañar unha no outono?

-Si! Con 25 horas nun día gózase máis do outono.

-Que foi o mellor que lle dixeron na vida?

-Foi nun instituto, falando da novela Nubes de evolución. Un profesor contoume que a historia lle dera esperanza a unha rapaza que estaba superando un grave trastorno alimenticio. Non esquecerei ese momento.

-Fan de «Por trece razones», é unha muller en «streaming»?

-Por trece razones é unha serie que me recomendaron moito, pero téñoa en asuntos pendentes. Vexo moitas series, déixome guiar polas recomendacións dos meus amigos e amigas e, aínda máis, polas dos meus alumnos e alumnas! Sempre me poñen ao día das últimas novidades.

-Párase a dicir «amigos e amigas», «alumnos e alumnas». Xa que estamos, e vaise achegando o día, que lle parece que se incorpore á Constitución a linguaxe inclusiva?

-Estou a favor da linguaxe inclusiva en calquera contexto, e especialmente en documentos oficiais.

-Ve un pouso machista na RAE?

-Creo que necesita renovarse en certos sentidos; vai un paso por detrás da sociedade, pero confío en que acabará cambiando. A lingua está claro que é o espello da sociedade e, cando esta avanza, a súa evolución reflíctese na forma de falar. Se vivimos nunha sociedade desequilibrada ou sexualizada, a lingua tamén vai estalo. Hai transformacións que son necesarias.

-«Nunca había visto tanto macho alfa en política», dixo Núñez Feijoo. E vostede?

-Preocúpame un pouco como facemos equiparacións coa natureza. Un macho alfa é necesario para a supervivencia da especie. Unha manda non é un termo pexorativo, tal e como se entende actualmente. Outra cousa é que en política sobren actitudes e comportamentos que distan da profesionalidade coa que se debería acometer a tarefa.

-Que lle parece que Chloe e Dylan se coen entre os nomes máis postos en Galicia?

-Chloe e Dylan están ben, son clásicos dentro de seren estranxeiros. Dentro da innovación, o meu preferido é Ilony (que vén de «I love New York»).

-A melena gárdalle as costas. Vese ou non de pelo curto?

-A verdade é que non! Para min o pelo longo e solto simboliza a liberdade. O cabelo feminino, ao longo da historia, sempre estivo recollido, cuberto… Eu desexaría ser unha velliña con trenza branca... e mais un gato.

-Doris Lessing! Ten gato?

-Unha gata. Chámase Gala.

-Por Gala Dalí?

-Cando a adoptamos xa viña con nome e tiña 4 anos. Pareceunos que era tarde para cambiar a súa identidade.

-Búscalle tres pés ao gato?

-O de buscar tres pés ao gato teño entendido que se di porque antigamente pé significaba sílaba. E gato só ten dúas!

-É de chupiños ou das de dous litros de auga ao día?

-Depende do día, ou da noite, pero en xeral non son de extremos. De feito, a pregunta lémbrame a arriscada teoría dunha amiga miña. Di que o ideal é alternar as copas con auga para evitar o exceso...

-Unha canción para termar do día.

-Calquera dos últimos cedés de Extremoduro.

-Un pesadelo recorrente.

-Seres inanimados que cobran vida.

-Cal é a historia do futuro?

-Aínda está por escribir!