O día era moi bo, eu quedara coas miñas amigas para ir a bailar á Quinta de Galicia. Abrín o armario, non sabía que vestido poñer, todos eran tan bonitos. De súpeto o verde apartou aos outros dicindo:
-Saíde, non estorbedes! Hoxe tócame a min!
-Que? Quen fala aquí? -preguntei.
-Non te preocupes -dixo. Métete dentro de min, xa verás que ben o pasas.
Eu, cos ollos coma pratos, fixen caso e despois saín a rúa. O sol quentábame a cara, daba gusto pasear por Montevideo. O vestido era vaporoso e como a costureira dixera que eu era moi plana e me faltaba dianteira, puxéralle unha gran lazada. Ía contenta con el, pero era un pesado.
-Nena, camiña dereita, vén un fotógrafo!
-Está ben, pero cala xa!
Eu levaba tanto saleiro que todo o mundo me miraba, o fotógrafo tamén. Fixouse en min, e ensinándome a cámara profesional preguntou:
-Señorita, ¿una foto?
Era tan guapo que non me puiden negar, deume a dirección e cobroume dous pesos, cun sorriso díxome:
-Verás que fotos tan bonitas.
Cando fun buscar as fotos encontrei un solar cunha casa en ruínas. Marchei con rabia, ao chegar á miña casa abrín o armario cabreada e diante de todos estaba o verde.
-Mira, -díxenlle-, grazas ao teu saleiro o falso fotógrafo estafoume dous pesos.
-Iso non é nada, muller, non me digas que no baile non o pasaches ben.
-¡Que gracioso! Claro que o pasei ben, pero non foi grazas a ti, así que métete detrás de todos.
-¡Muller! Non me fagas isto.
-Si é que non quero oírte.
Así se meteu detrás dos outros vestidos, que todos contentos aplaudiron.
-Calade vos tamén.
Niso entra a miña nai:
-Nena, con quen falabas?
-Con ninguén, mamá.
-E que mañá non sei que poñer e falo soa.
-Muller, pon o verde de tela evenglacé que che queda moi ben.
-Ai non, ese non, non, non -e escapei correndo.
María Hermida Martínez. 80 anos. A Coruña. Pensionista.