O baixista de Los Suaves lembra que a banda estaba en precario cando se gravou o disco
03 feb 2018 . Actualizado a las 21:24 h.Charly Domínguez, baixista da formación ourensá e o motor de Los Suaves xunto ao seu irmán Yosi, non é amigo de andar con percorridos eufemísticos. Mantén un discurso que vai directo ao fígado, mesturado coa sorna e a claridade de ideas que o caracterizan -como bo xadrecista-. Di todo o que quere dicir, unha manchea de cousas baixo o pacto da confidencialidade, e bota o freo: «Non me fagas falar. Do que sei digo o que penso e fáloo cos amigos no bar... Así me vai, que só me queda un que me queira escoitar».
-É lugar común sinalar que o terceiro disco de Los Suaves marcou un antes e un despois.
-E foi así. Se non fose por este traballo non existiriamos nin teriamos acadado todo o que logramos despois. O primeiro disco sacámolo cos aforros que tiñamos e o segundo un pouco por inercia, pola repercusión do primeiro e coas axudas conseguidas. Pero logo botamos anos sen gravar, non había unha formación consolidada -porque non podías garantir uns ingresos e unha estabilidade- e foi un traballo contra o reloxo: os estudios son coma as máquinas comecartos, cada hora que pasa tes que meter moeda, e xa non nos quedaba diñeiro... Algún tema rematámolo ás seis da mañá.
-E a partir de aí xa non houbo marcha atrás.
-Foi o que nos abriu as portas de todo e o que marcou o camiño da profesionalización. Se Ese día piensa en mí non funcionase Los Suaves desaparecerían. Iso é incuestionable. Pero foi xusto o contrario: empezaron a chamarnos para tocar en moitos sitios, conseguimos estabilizar unha formación e un percorrido e daquela, fáloche do 87 ou o 88, nin se nos pasaba pola cabeza todo o que veu despois; os discos, a xente que te segue, unha praza en Ourense, a medalla de ouro da provincia, a de Galicia...
-«Dolores se llamaba Lola» é o clásico por excelencia?
-Si, aínda que iso tamén ten os seus inconvenientes. Obviamente a xente escoita ese riff e xa empeza a cantar ‘Eras la niña de azul...’ É o que identificas, como -reproduce a música- o que escoitas e xa sabes que é Deep Purple ou Bowie ou quen sexa. E a xente entra nos locais e di ‘Ponme La niña de azul’; e había unha vila en Galicia, non sei se segue tendo o mesmo alcalde, na que no contrato das orquestras estipulaban que tiñan que tocala. Tamén é certo que eclipsou a outros grandes temas do disco. Nena, te voy a dejar é unha canción espectacular que chega ao fondo das persoas e ten un solo de Hermes [o guitarrista que finou no 2003] que non hai quen o iguale, e Ese día piensa en mí é tremendo, demoledor. O problema deste país é que somos moi -non o poñas!- porque temos letristas extraordinarios [refírese a Yosi, aínda que non o cita] aos que non lles facemos nin caso e están á altura dos mellores. E cando falo deles refírome a Antonio Vega, Serrat, Sabina, o letrista de Alarma e pouco máis. E guitarristas excepcionais e extraordinarios, Hermes Alogo foino e Alberto Cereijo ou Fernando Calvo son algo fóra do normal, pero non lles damos a consideración e o recoñecemento que se merecen porque están aquí ao lado. Pode parecer vaidoso que o diga, pero é certo. É que me cabrea moito que non se lles dea o recoñecemento que se merecen e logo se poña a un tipo que grava no baño da súa casa en Senegal. Puro snobismo.