Marina Mayoral xunta nunha edición de luxo reflexións sobre o amor, a vida e o alén

Tamara Montero
Tamara Montero SANTIAGO / LA VOZ

CULTURA

Sandra Alonso

«El amor, la vida y más allá» é un compendio de comentarios radiofónicos que foi medrando con outros ata converterse nun diario

01 dic 2017 . Actualizado a las 08:00 h.

Como todos os detalles belos, naceu do inesperado. É un libro que aflorou na radio. El amor, la vida y más allá, esa pequena xoia editorial que presenta Marina Mayoral, é un compendio de comentarios radiofónicos que foi medrando con outros ata converterse nun diario. Nun caderno -e a edición de Teófilo mantén ese espírito de caderno de notas- onde escribir pensamentos, comentarios, momentos da súa vida e doutras vidas que por un intre se enredan na propia para despois continuar o seu curso. Pero aínda na radio, Marina Mayoral é muller de palabra escrita. «Eu escribo, naturalmente. Nunca falo así por falar. Primeiro escribo, reflexiono e despois conto». É muller de literatura. E por iso eses textiños curtos que non precisan grandes cerimonias, «que podes ler nun momento que teñas libre», están bordados con versos. E Marina Mayoral fala de amor e fala de desamor. Fala de perder e de atopar, do aquén, da vida, do entroido, da Semana Santa, dos homes e das mulleres, da desigualdade, da violencia de xénero -«O amor da súa vida que as acaba levando á tumba. Interésame esa relación que se establece entre a vítima e o que maltrata, dende o punto de vista do que senten esas mulleres», di- e tamén do alén, de se estamos mortos de todo cando morremos. E fala -escribe- engarzando os seus pensamentos con versos de Pedro Salinas, «o gran poeta amoroso do século XX», con Juan Ramón Jiménez, con Cernuda, con Bécquer. E como non, con Rosalía.

«A maquiniña está desbaratando o xénero epistolar»

Mañá a RAG noméaa académica de honra, nun acto no que lerá un discurso sobre por que Murguía destruíu as cartas de Rosalía. E El amor, la vida y más allá ten un epígrafe dedicado ao xénero epistolar. «Ai, as cartas é un xénero interesantísimo». Aí esta a carta que unha enfermeira lle escribiu a un Hemingway mozo para dicirlle que ía casar con outro. Ou a de Gertrudis Gómez de Avellaneda ao seu amante suplicándolle que fose ver á filla de ambos antes de que morrera. «E non foi». Pero neste século «a xente escribe poucas cartas, a maquiniña está estragando o xénero epistolar», lamenta.