A recompilación integral da poesía de Edelmiro Vázquez Naval inclúe un libro inédito, «Temporais pasaxeiros»

Profesor de Matemáticas no instituto ourensán do Posío durante máis de 32 anos, Edelmiro Vázquez Naval (Toubes, A Peroxa, 1949) é un poeta discreto que, na súa humildade, considérase un afeccionado, case un diletante. Pero a obra vaise decantando ao longo dos anos, modelando a súa paisaxe a pesares incluso das pretensións do autor, e debuxa unha canle na que o lector, sexa amante do baño ou máis contemplativo, decide como gozar nela. E a literatura de Vázquez Naval deixa un pouso «que ilumina cara a fóra», como di no prólogo Claudio Rodríguez Fer. O ensaísta lugués celebra a forma en que o escritor volve o seu ollar -con «madurez existencial»- sobre temas universais como o paso do tempo ou a nostalxia da nenez.

Agora, nun proxecto que enxalza a solidez desta voz, o selo ourensán Eurisaces publica nun só volume -Poesía reunida (1988-2017)- a obra completa de Vázquez Naval, o que engade un libro inédito aos seus tres poemarios coñecidos: As voces da saudade (1988), O rito do regreso (1996) e As luces de noutrora (2010). Temporais pasaxeiros corrobora que as matemáticas e a poesía non só son compatibles no espírito creador do vate de Toubes, senón que supoñen, como anota no epílogo Luís Álvarez Pousa, «visións dun mesmo universo, o da imaxinación», no que Vázquez Naval, autor emocional, ética e moralmente inquedo, emerxe como «arquitecto estruturador».

---

---

---