Viséximo noveno capítulo da novela por entregas «A senda de sal» de F. J. Fernández Davila
29 ago 2017 . Actualizado a las 05:00 h.O pequeno servizo á patria dos verdugos consistiu en facer aquilo que mellor se me daba. Transportar refuxiados a un punto determinado do océano. O traxecto sería curto, de Panxón a detrás das Cíes, pero tiña que facerse con precisión e celeridade. Debía durar o menor tempo posible, para evitar que un ataque aliado puidese ferir ou capturar aos pasaxeiros. De non completarse a entrega con éxito, as consecuencias serían nefastas. O Formigillo sufriría un «accidente» e a miña pobre nai acabaría os seus días nun cárcere para mulleres, campo de fame e tuberculose.
O sarxento Torres reveloume que os invitados eran un oficial alemán, director das minas de volframio de Galicia, e un aviador que chegaría á praia esa mesma madrugada.
Os viaxeiros foron puntuais, o primeiro foi o hidroavión, que acariñou a auga con pericia e sixilo a pesar da escura noite que nos cubría. Del baixaron dous homes mozos e unha parella de mediana idade. Tres minutos despois chegou un coche negro cunha familia máis nova. O home debía roldar os corenta anos. A muller, de pelo roxo e pel branca, estaba adobiada de pencas e superaba con pouco a trintena. Acompañábaos unha nena duns sete anos, copia exacta da súa nai. Levaba un precioso vestido branco que a facía parecer un anxo, unha serea secada lonxe do mar. Todos falaban alemán.
Embarcamos no Formigillo, silenciosos coma donicelas en inverno e, coa máquina á mínima, partimos cara o noso destino. Remolcamos o hidroavión ata os fondos de Monteferro. Afundímolo na boca que tantos barcos soterrou no esquecemento. Despois puxemos proa cara o Freu da Porta, e cruzamos o canal do Sur mentres pensaba en miña nai. «Volverei pronto, todo vai saír ben», díxenlle, pero estaba tan lonxe que non cumpriría a miña promesa.
Pasamos entre a illa do Faro e a de San Martiño, cos focos apagados e o motor a ralentí. Non queriamos que os destacamentos acampados, a pesar de ser amigos, desen voz de alarma. Viramos un pouco a babor, e paramos a máquina na Enseada dos Gabotos, nada máis pasar punta Galeira.
Coñecía aquel lugar, era un punto tranquilo e profundo, que permitía que un piloto hábil estabilizara un submarino sen ser detectado. A noite estaba morna e en calma, polo que non era difícil prever o que sucedería a continuación.
O cachalote de metal emerxeu de repente, nada máis detectar que a nosa máquina parara. Abarloouse a nós coma se fosemos familia, e dúas parellas de soldados atáronnos cabos a popa e a proa.
A parella de mediana idade subiu primeiro sen mediar palabra con ninguén. Axudados pola tripulación do somerxible gabearon pola torre e desapareceron no fondo dun pozo de metal. El era un home moreno, de estatura mediana, que aparentaba ser máis vello que a súa muller. Parecía nervioso e desgastado, e espertaba un senso de medo e autoridade que non volvería ver nunca en ningún lugar. Recordo que, antes de partir, pousou os ollos en min con agradecemento. A miña cara quedou conxelada. Eran os mesmos globos exorbitados do home-caveira que tantas noites me visitara. Estaban difusos e acristalados, coma os dos seus miles de vítimas, pero aínda tiñan o aspecto diabólico dos meus pesadelos.
Nada máis subir a parella soou unha sirena na embarcación. A voz do cetáceo tornárase nun queixume de alarma. Caeu a escada. A escolta da caveira apresurouse a cortar os cabos, e o submarino separouse de nós coa pretensión de somerxerse. Non tiveron tempo, un proxectil xurdiu da escuridade e rebentou a torre da balea, xusto antes de que se afundise na auga.
RESUMO
Maruxía leva ao seu fillo Dante ao pazo de Celanova. Intúe que será a última visita e quere que vello e neno se coñezan. Ambos pasan o día no xardín, coma conectados por un fío especial. Ese día o relato non avanza. O mozo e a súa nai seguen na casa de Panxón, baixo golpes e ameazas das autoridades, que amablemente solicitan un pequeno servizo á patria. Ao sábado seguinte, Maruxía recibe un sobre na súa casa, con dúas cartas, unha foto e un xustificante de transferencia bancaria ao seu favor.