Capítulo XXVII: O enterro

F. J. Fernández Davila

CULTURA

Abraldes

Viséximo sétimo capítulo da novela por entregas «A senda de sal» de F. J. Fernández Davila

27 ago 2017 . Actualizado a las 05:00 h.

Despois dos meses pasaron os anos, e o neno que fun nalgún tempo esvaeu entre viaxes e tormentas. A guerra recruou, aumentou o número de refuxiados e houbo máis vítimas de naufraxios. Tamén repetín as viaxes negras ao Bernardo, pero non volvín a ver ao tripulante que me entregara o macuto. Desexaba preguntarlle o que escribira naquela carta, e a quen ía dirixida a mensaxe, pero nunca era el o que saltaba ao meu barco, nin o detectaba entre os que izaban os víveres.

Tras Normandía deixaron de chegar os refuxiados. Pasamos un ano tranquilos e, pouco a pouco, tamén o número de alemáns foi minguando. O inglés marchou no corenta e catro, pero deixou á miña nai ben protexida. «Sen medo -espetou coma despedida-, a Compañía do Cable non abandona aos seus amigos».

Segundo fun gañando idade torneime escuro e calado, calidade apreciable na loita por debaixo da superficie. Supoño que iso marcou o resto da miña existencia e me fixo tan útil a persoas tan distintas. Traballei nas porqueiras da humanidade. Corea, Vietnam, Sur América, Israel, o continente africano... Non houbo guerra no mundo na que non participara, atado ao océano e ás tormentas. Poseidón protexía a miña marca. Pero esas son outras historias, outras batallas nas que cultivei os meus pecados, eses que estou desexando comezar a purgar, se o mar me deixa.

A historia que nos centra, a que nos fixo pasar o inverno xuntos, Maruxía, a que che quero deixar antes de pasar a mellor vida é esta. E esta historia comeza na primavera do corenta e cinco. A guerra en Europa agonizaba. Os aliados pisaban terreo alemán, e a única pregunta no aire era canto tardaría o Führer en renderse ou morrer.

A miña nai e mais eu viviamos afastados daquilo. No medio da fame da posguerra, saiamos adiante coa pesca do noso barco e os pequenos aforros que xuntamos cos pagos do inglés. Non cultivabamos máis medo que unha vida eterna sen o meu pai.

Pero un día, un mal día de marzo, volveron os coches negros á porta vermella do peirao de Panxón. Golpearon nela, con autoridade e urxencia, sete homes de negro e un español con luvas de coiro. Visiblemente nervioso, o oficial castelán preguntou polo patrón do Formigillo. Bateu en min diante da miña nai, e non parou ata que considerou que as súas patadas nas costelas me describiran ben a gravidade da situación. Facía anos que non se producían este tipo de visitas, pero os veciños aínda lembraban o protocolo a aplicar. Non facer nada, non dar un chío.

Recolleron os meus restos do chan e sentáronos nunha cadeira. O sarxento Torres, nado en Guadalaxara, acusoume de traizón no máis alto grao, de axudar a fuxir no meu barco a centos de elementos subversivos, e de asasinar ao cabo Martínez, con inconsolable viúva en Valladolid, para despois botalo ao mar coma se fose un comunista.

A miña nai choraba, amarrada por tres homes. Eu contemplaba as súas bágoas esvarar nas pedras das súas meixelas, e os seus preciosos ollos perder o castaño para achegarse ao vermello. A través dos meus, inchados e sanguentos, descubrín que o sarxento, un home groso, baixo, de pelo e mostacho gris, tiña as mans cheas de cortes novos e cicatrices vellas; marcas de torturas antigas e recentes. Eu non era o primeiro en recibilos. Xa bateran noutros antes.

«Bien, señor Pereira -dixo en ton de burla-, ahora que comprendemos los términos de su acusación, espero que valore la indulgencia que le voy a ofrecer. Me será muy difícil librarlo de prisión, pero creo que usted podría evitar represalias sobre su madre con un pequeño servicio a la patria».

RESUMO

Christian, o inglés, non pode ocultar o seu bo humor, tras recibir o macuto que un tripulante do Bessel deixara no Formigillo. Para celebralo, confesa o segredo de que as festas de San Xoán estarán amenizadas pola Sinfónica de Berlín, que é presentada coma a Banda Artística de Merza. Tócanse xotas e pasodobres baixo a burlona mirada da colonia inglesa. A xente da vila reparte viño e sardiñas, e todos acaban a noite mesturados, bailando valses, que non son máis que muiñeiras lentas debuxadas á luz da lúa.