Vixésimo segundo capítulo da novela por entregas «A senda de sal» de F. J. Fernández Davila
22 ago 2017 . Actualizado a las 05:00 h.Non sabería dicir por que, pero o inmenso can de ferro non se achegaba tan lento nin tan silencioso; e xuraría que non era tan negro coma os seus irmáns. Divisamos as súas luces de lonxe, e mesmo parecía que se aproximaba a nós a toda velocidade. Sopraba, bufaba e ouveaba coma un cadeliño perseguido polo diaño.
A súa máquina, asmática e arrítmica, soaba exhausta e medorenta, acompañada de cando en vez por un salouco de sirena que pretendía ser un aviso máis que unha chamada de socorro.
Pasou de longo, cara o leste, cunha traxectoria zigzagueante que o levaba á costa. Parecía un coloso de metal, un tolo xigantesco coas mans na cabeza que bulía a estamparse contra a pedra, aínda remota. Nós viramos para seguilo. Estaba claro que ese era o navío que viña recoller aos refuxiados, e non tiña sentido quedar alí sós, a pesares de que iso nos puxera en perigo de ser descubertos polas autoridades de España ou Portugal.
Malia a súa inxente carga, o Formigillo seguía sendo rápido, e non nos sería difícil aproximarnos para amosar a nosa presenza. Non chegamos a tempo. Moitas veces pasou isto na miña existencia nos mares. O tempo é un tirano sen compaixón.
Apenas unhas millas despois, escoitamos a detonación do torpedo. Foi unha percusión apagada, un único golpe xordo e sen cheiro a pólvora. Lembro que naquel momento sentín na cara unha aura de vento frío e sen alma, algo extravagante para aquelas noites do fin do verán. A diferenza do barco de guerra do ano anterior, este cargueiro non estoupou no mar, non se despediu do aire no medio dunha lumarada de brillante e perceptible luz. Limitouse a recibir o golpe na escuridade, cun queixume apagado e metálico coma a madrugada. Abstívose de grandes espaventos, e conformouse con morrer soterrado en auga. Partiuse en dous. Diseminou a súa carga pola superficie e, aínda co proxectil cravado na amura sangrante, desapareceu calado entre as correntes.
Eu quixen que o Formigillo, cargado de xente como estaba, se mantivese aparte. Desexei que frease, que dese media volta, que se internase un pouco máis no Atlántico para buscar unha desas illas errantes que miraramos co meu pai, cando eu aínda era un neno. Desexei fuxir de alí, desintegrarme, refuxiarme nos eidos de Poseidón, deixar que o mundo resolvese os seus problemas consigo mesmo a soas, e volver tan só cando o fixese o meu pai, fose cal fose o resultado.
Pero xa era tarde. O Formigillo non freou. Coma un can pequeno que corre detrás dun can grande, estomballamos contra os residuos do naufraxio. Mirámonos de socate no corazón dunha flor de entullos, refuxiados entre fardos, troncos de madeira e grandes fragmentos de cuberta. Non localizamos persoas nin botes salvavidas. Agradecín ao ceo dos apóstatas que o mercante viñera baleiro, e desexei un millón de cervexas para a afouta tripulación, onde queira que estivesen.
Permanecemos alí durante horas, asediados polo submarino que afundira o transporte. Puidemos ver o seu ollo de diaño marcar os sucos de auga arredor de nós. Era un tubo fino e alongado que levantaba un minúsculo ronsel de espuma diamantada.
Asustámonos cos disparos dos torpedos que gastaron. O primeiro pasounos por debaixo, e os outros dous acabaron contra os restos do naufraxio. De novo o fillo de Poseidón cumpriu o xuramento.
O cachalote de ferro cansou ao pouco tempo, non sei se por falla de combustible ou por aforrar munición. Somerxeuse no fondo escuro e deixounos alí, coma unha illa de trescentos humanos escoitando os choques das ondas contra a morte.
RESUMO
Na súa viaxe número dezanove, o mozo aproveita a calma do océano para rememorar os paseos coa súa nai pola rúa do Príncipe, onde os alemáns pasean ás súas mozas para celebrar a toma de París. Lembra que o inglés se amosa indignado pola falla de disimulo dos teutóns e a conivencia das autoridades españolas.
O Formigillo agarda repleto de refuxiados a que chegue o mercante que os recolla. O rapaz non sospeita que aquela entrega terá un final diferente.