Vixésimo primeiro capítulo da novela por entregas «A senda de sal» de F. J. Fernández Davila
21 ago 2017 . Actualizado a las 20:10 h.En agosto do ano corenta levaba feitas dezaoito viaxes. Todas en noites de lúa nova, cando a escuridade velaba con máis intensidade o noso atrevemento, e a travesía cara o océano descoñecido tiña que executarse de oído.
Para min xa era doado. Con case dezaseis anos podía distinguir o lugar onde me atopaba polo cheiro que o vento traía da costa, ou polo lategazo de cada onda no casco do Formigillo. Sabía orientarme pola forma de renxer e retorcerse que tiña o barco cando se enfrontaba a unha nova corrente, a un novo río de sal que o abrazaba dunha forma diferente. Todo o sentía coma se eu mesmo fixese forza por endereitarme cos músculos arredor das costelas.
Aínda que puidera parecelo, ningunha das viaxes resultaba rutineira, como supoño que nunca a boca negra da mina lle parecera dúas veces a mesma o meu querido tío Antón, emigrado en Asturias. Pobre tío Antón. Morrera na fronte de Avilés, loitando contra os galegos; todos obrigados polos sublevados; el, empurrado polos mineiros. Os compañeiros dicían que pedía perdón por cada tiro, e que tentaba buscar a algún irmán entre os inimigos.
A noite do primeiro de setembro, a da infortunada viaxe dezanove, foi unha noite de mar calmo, case durmido pola fin do verán. Semanas antes, polo San Xoán, confirmaran os xornais que os Alemáns entraran en París. Iso provocara unha fuxida masiva de refuxiados cara o sur. O Formigillo e mais eu notabamos un aumento das viaxes e a sobrecarga do meu pequeno vapor. Por iso aboiabamos na superficie da auga paralizada, amarrados á madrugada por unha estreita marxe de flotación que nos mantiña de milagre conectados co aire especular.
Eramos coma unha desas abellas embebidas no cristal de ámbar, que os alemáns traían do norte, e que os militares fachendosos facían colgar sobre o peito das súas mozas. Eu non o sabia daquela, pero esas pedras almiscradas eran o símbolo do novo amencer do seu imperio, da recuperación do Báltico para a raza teutoa, e dun dominio que ía durar mil anos. Moitas veces, de paseo coa miña nai pola rúa do Príncipe, vía aos oficiais exhibir ás súas mozas na mesma forma en que os da falanxe ondeaban a bandeira bicolor. Os ollos do inglés inflamábanse ao cruzarnos coa estampa, coma se en vez de cobalto, estivesen feitos de volframio incandescente para as lámpadas, dese ao que non se pode mirar de forma directa sen quedar cego por un branco anaco de tempo.
A min, que xa comezaba a ter os ollos inxectados no sangue da guerra, todo aquilo me parecía un macabro desfile, moito máis malvado e pernicioso que o que presenciara un ano antes. Cuestionábame ignorante, se Príncipe e o resto das rúas das nosas vilas pertencían a España, ou se as venderamos ao diaño para botar aos comunistas das igrexas incendiadas. No fondo, no máis íntimo do incipiente home que estaba a piques de agromar en min, preguntábame tamén canto tardaría o Reich en asimilar ás mozas galegas, e en pendurarlles do mastro dos seus pescozos una insignia que as marcase coma propiedade do Führer.
Aquela noite, o Formigillo flotaba silandeiro entre o silencio e a escuridade. O meu pequeno piollo de mar, infestado de xente, agardaba a chegada dun deses cargueiros enormes e negros, que de forma case inapreciable se abarloase a nós para liberarnos da nosa carga. A pesar do seu tamaño, eses xigantes adoitaban aparecer de súpeto, coma pantasmas filtradas por entre as fendas do océano. Ninguén sabía de onde viñan, nin acertabamos a figurarnos cal era o seu destino final. Pero aquela noite sería diferente.
RESUMO
Co número de travesías, increméntase a presenza do inglés na casa de Panxón, que tece unha profunda amizade co mozo. Isto afectará á seguridade da súa nai, xa que as mulleres represaliadas viven, na posguerra española, unha especial indefensión. Dita amizade ocultarase tras un falso cortexo do inglés á nai do mozo, o que implica un nivel adicional de protección.
Capítulos anteriores
