A autora presenta o libro co que acadou o premio poético Afundación, unha viaxe sen mapa do próximo ao distante
31 may 2017 . Actualizado a las 05:00 h.En decembro pasado, a escritora Olalla Cociña (Viveiro, 1979) gañou o premio de poesía Afundación, convocado polo PEN Club co patrocinio da entidade e a Consellería de Cultura. Mañá presentará na sede de Afundación en Santiago, ás 20.00 horas, o libro galardoado, Vestir a noite. Un traballo máis intimista, de ton indagatorio, con respecto ás súas obras anteriores, concibido como unha viaxe ou paseo sen rumbo fixo.
-Escribe Luz Pichel na introdución que o poemario é como un mapa impreciso para unha viaxe á que nos convida a poeta. ¿Concorda con esa visión?
-Pois si que concordo, porque o poemario pode verse como un mapa impreciso ou como unha viaxe sen mapa tamén. Eu concibino como un deambular, un saír da casa sen saber moi ben a onde vamos nin que sucederá. O que nos pase nese paseo xa é cousa do que deixemos entrar ou non.
-Tamén di que parte da naturalidade que desprenden os poemas vén de elevar o léxico cotián a metáfora. ¿Cal é o seu propósito?
-Trato de acomodar o meu léxico cotián no mellor dos lugares, porque o necesito para contar o que quero. Pero se preciso dun tecnicismo tamén boto man del. Ás veces hai mesturas abruptas: penso que iso sempre formou parte do meu sistema poético.
-«Ningunha viaxe é pequena», di un dos versos. ¿Seguimos no cotián?
-No cotián, na miniatura inscríbese o universo enteiro. Bachelard convidábanos en A poética do espazo a «rebasar a lóxica para vivir o grande que existe dentro do pequeno».
-Nese espazo cotián tamén aparece a familia, que xa centra outros poemarios seus anteriores. Fálase moito das novelas familiares, ¿pero que representa na súa poesía?
-Quen escribe poemas apaña o que ten a man, o que lle afecta como suxeito individual e colectivo. A partir de aí formula preguntas, tensiona a realidade (polo menos, o traballo poético tal e como eu o concibo). A familia da que vimos ou a que imos formando, calquera que sexa a súa configuración, forma parte dun estado de cousas concreto, nun lugar concreto. Relato metamorfoses, transicións dolorosas.
-No libro hai unha parte que aborda o concepto do herdado...
-No poemario o concepto de herdanza é borroso e aloulante, pesa. Medramos e de súpeto sentimos o peso no lombo dese mundo que remata, destruído, cheo de cepos, de violencias. E non somos ou non sabemos se seremos quen de termar desa herdanza que amamos e odiamos, mentres nos foron contando un conto máis ou menos fantástico. Intento informar deses sucesos que transcorreron nos lugares que habitei. Non é fácil.
-Nun verso cita á cantante Beth Gibbons e vostede forma parte dun grupo, Atrás Tigre. ¿Como se relacionan esas facetas de poesía e música?
-Na música e na poesía o primeiro impulso é fundamental. Escribir empeza na escoita da música que trae canda si o poema, como chega ao noso oído interior e como podemos facer para que perda o menos posible ao «traducilo», ao volcalo ao papel. Tamén a música, cando a escoitamos, crea imaxes, como a poesía. Son irmás. Desde que teño memoria recordo música e poesía na miña vida. Outra cousa é facer letras de cancións. No noso caso, ao facelo de forma colectiva requírenos dunha esixencia e dun esforzo superior.
-O poemario empeza nun xardín e remata ante o mar: ¿a poesía tamén vai do próximo ao inabarcable?
-Por suposto, a poesía salta do pequeno ao universal e crea relacións novas entre as cousas. Capta a aura das cousas e descóbrenos algún tipo de verdade. O difícil é ser quen de nomear esas relacións, e facelo de xeito que esa verdade se abra unha e outra vez.