Cristina Pato: «Este é un Grammy especial pola parte galega do traballo premiado»
CULTURA
A artista recoñece que EE. UU. está a vivir «na cultura do medo» con Trump
14 feb 2017 . Actualizado a las 08:58 h.A Cristina Pato (Ourense, 1980) a nova da entrega dos premios Grammy colleuna algo lonxe para aparecer na foto de celebración da Silk Road Ensemble. A gaiteira e pianista ourensá acadou o domingo o seu segundo galardón nestes premios, o primeiro recibiuno no 2010. Optaba a dous coa formación que lidera Yo-Yo Ma: mellor álbum de world music polo traballo Sing me Home e mellor filme musical polo documental The Music of Strangers: Yo-Yo Ma and the Silk Road Ensemble. O disco gañou o Grammy e no apartado audiovisual o galardón levouno The Beatles: Eight Days a Week the Touring Years. Nesta última sección tamén competía Lemonade, de Beyoncé.
-Premian en EE. UU. ao seu grupo e vostede está en Ourense. ¿Non contaba con acadar o Grammy?
-Si. De feito sempre dixen que me facía moita ilusión desta volta, porque era unha celebración compartida cos músicos galegos. A explicación é sinxela, tiña compromisos familiares e daquela por iso viñen.
-¿Como o vai celebrar?
-Hoxe [por onte] mesmo con toda a familia. Temos o cumpreanos de miña irmá Iolanda e ímolo festexar nesa xuntanza coa miña nai e coas miñas irmás. ¡A mellor das celebracións!
-Anxo Pintos amosaba no seu perfil o agradecemento por ter participado en «Sing me Home» co arranxo de «Cabaliño» e por darlle a oportunidade.
-Este Grammy é especial para min e conta cun valor engadido. Cando á Silk Road llo deron no 2010 polo disco Songs of Joy and Peace, eu figuraba alí como artista convidada. Desta volta formo parte do proxecto e a nova versión de Cabaliño foi gravada xunto co resto dos membros do Rústica: Davide Salvado, Anxo Pintos e Roberto Comesaña. Eles son agora os Grammy como artistas convidados.
-Vostede participa nun proxecto multicultural que integra a músicos de todo o mundo. ¿O novo escenario político inflúe no seu traballo?
-Si, as ordes executivas a nivel migratorio tocáronnos de preto no caso de dous dos membros da Silk Road Ensemble. Un é sirio e outro iraniano. O primeiro estivo dúas semanas sen poder entrar ao país, aínda que ao final conseguiuno. Co iraniano non sabemos que vai pasar; agora está de xira por Europa e estamos pendentes do que poida acontecer cando volva.
-¿Afectará ao grupo?
-O disco premiado vai nesa liña, a da multiculturalidade e o que podemos aportar os músicos que estamos na Ensemble. Que haxa unha canción iraniana, unha siria, unha galega e outras doutros países é unha metáfora. O plan de acción para os próximos meses é incidir na filosofía do proxecto: levar esta conversa a onde hai sede de valores, de respecto, de intercambio cultural e de inmigración. O máis fermoso deste proxecto é que naceu para tentar promover o intercambio cultural a través da música. Somos colegas de todas as partes do mundo que traballamos como iguais.
-¿O escenario é de incerteza?
-Moito. O máis impactante foi decatarme de que estaba nunha burbulla. Vivo na Costa Este e, en doce anos, non fun capaz de ver o que podía pasar e que existise ese 50 % que estaba do outro lado cunhas ideas tan radicais. E nótase a diario. Sinceramente, dá medo. Estamos a vivir na cultura do medo e iso é perigoso.
-¿Como ve o futuro?
-O que temos que facer, tanto como músicos como na miña faceta como docente en Harvard, é traballar para facer ver a riqueza que supón o entendemento e a multiculturalidade.