A presentación de «A casa do medo» tivo lugar no Fogar de Santa Margarida da Coruña, onde empezou a dar clases
19 nov 2016 . Actualizado a las 05:00 h.«Onte regresei a Valverde, a vila onde transcorreron os primeiros doce anos da miña vida». Así empeza A casa do medo (Rodeira) a novela póstuma de Agustín Fenández Paz, falecido o pasado verán. A figura do escritor tamén regresou onte ao Colexio Fogar Santa Margarida da Coruña. Alí foi onde empezara a dar clases. «Despois marchou a Guernica», lembraba Alfonso G. San Martín, un dos responsables do centro.
Durante dúas horas, alumnos, familiares, amigos e, sobre todo, lectores de Agustín Fernández Paz participaron en diversos actos arredor da presentación desta novela póstuma que o autor «foi escribindo aos poucos, entre visitas aos médicos», lembraba Isabel Soto, tradutora das súas obras. A crítica Chus Fernández contaba, nun salón de actos do cheo, como esta novela goza do «rigor literario que teñen todas as súas obras» e salientaba a «prosa limpa, falsamente sinxela, porque detrás hai un grandísimo traballo». Explicaba que este é «un relato de terror dos que tan ben se lle daban a Agustín», moi do estilo de H.P. Lovecraft, «ese terror que está no ambiente, inmaterial». E xunto co misterio e as aventuras, o libro ten «unhas pinguiñas de romance» e tamén «un certo toque de fantasía épica», como é A illa da Lúa, da que inclúe un mapa. Para Chus Fernández, esta novela tamén evoca o gran clásico de Tolkien, xa que nela aparece O señor da serpe e hai algúns obxectos máxicos, como é unha chave, que axudan na aventura que conta.
A novela parte, explicou Isabel Soto, «dun relato previo, que era A casa da bruxa», un caseto que estaba nas aforas de Vilalba, a terra do escritor, e que lles daba moito medo aos nenos, algo ao que tamén axudaban os maiores coas súas historias.
Ademais, a escritora Fina Casalderrey e a editora Chus Gómez falaron de Agustín Fernández Paz, quen, desde onte, dá nome á biblioteca escolar do fogar. A inauguración deste espazo foi o primeiro dos actos celebrados e nos que os alumnos do colexio foron interpretando algúns dos temas musicais que máis gustaban ao escritor.
Os escolares fixeron un folleto en homenaxe ao que recibiu, entre outros moitos, o Premio Nacional de Literatura. Para esa publicación compuxeron «titultextos», xogando cos títulos das obras do escritor: «Nesta operación axudárannos o raio veloz e as fantasmas de luz. Hoxe trasnoitaremos na escola dos piratas, xunto ao laboratorio do doutor Nogueira. Trasladarémonos por medio dun tren cargado de misterios. Collede a vosa equipaxe e os contos por palabras para ler polo camiño...», escribiron cinco alumnos. Outros fixeron debuxos ou escribiron cartas a quen foi, sen dúbida, un gran mestre da literatura infantil e xuvenil.
Flores, bágoas e unha aperta que é capaz de «transmitir libros enteiros»
«A voz é agora unha lembranza que habita no silencio e nel a túa presenza é un airiño lene sentido nos nosos rostros». Así remataba Xavier P. Docampo unhas emotivas palabras en lembranza ao amigo, arroupado por Paco Martín e Xavier Senín. «Eu chorei aí sentado», recoñecía uno dos asistentes. Non foi o único rostro polo que baixaron as bágoas. Houbo flores e a música de Mini e Mero. Pedía este último: «Que sexamos capaces de poñerlle música a vida». Tamén lembrou como «no territorio da música vaise máis alá das palabras» e rematou, antes de cantar, dicindo: «Nunha aperta somos capaces de transmitir libros enteiros». Foron momentos moi emocionantes dun acto no que, dixo Docampo, «cóbrenos o silencio e a ausencia» e pedía ao amigo ausente: «Turra por nós para que nunca deamos por túa a palabra que non pronunciaches».